Μοναξιά

Μόνος, μετά από πέντε χρόνια.
Το σπίτι, αφόρητα άδειο. Ο άνθρωπός σου δεν είναι εκεί. Και η αβεβαιότητα μ έχει πλακώσει. Μετά από τρεις βδομάδες τι θα γίνει;
Το είχα πάρει απόφαση, να μείνω μόνος. Ήθελα να μετακομίσω, να σταματήσω να είμαι μαζί της. Αυτές τις ημέρες, όμως, που δίνει τον αγώνα της, θα ΄θελα να ήμουν εκεί. Μόνον που, αν ήμουν εκεί, θα της έκανα μεγαλύτερο κακό, από καλό.
Σήμερα μπήκε. Τελικά, βρέθηκε κρεβάτι σε μονόκλινο, σε κλινική έξω από τη Θεσσαλονίκη. Ολόκληρο ταξίδι θέλω, κάθε μέρα, για να πηγαίνω. Αν και, πολύ φοβάμαι, ότι δεν θα μου επιτρέψουν καμία επαφή.
Πήγαμε μαζί. Περιμέναμε το γιατρό. Ήμουν μέσα σε όλη την εξέταση. Έζησα την αμηχανία της, την προσπάθειά της να αποφύγει την αλήθεια. Αλλά και την παραδοχή, την παράδοση. Τον εξευτελισμό, όταν δεν της άφησαν να κρατήσει ούτε μια κρέμα προσώπου. Ούτε τη μηχανή για τις τρίχες των ποδιών της. Ούτε το σαμπουάν της.
Είδα το κενό βλέμμα της, όταν της είπα πόσο όμορφη θέα είχε το δωμάτιό της. Όμως εκείνη έβλεπε μέχρι τα πράσινα κάγκελα.
Είδα το συγκαταβατικό χαμόγελό της όταν της είπα ότι ήταν τυχερή που το δωμάτιό της είχε τηλεόραση και ψυγείο. Όμως εκείνη έβλεπε τον απέναντι τοίχο. Όταν γύρισα, από το κυλικείο, η τηλεόραση έπαιζε το ίδιο ντοκιμαντέρ και το ψυγείο της έχασκε άδειο.
Μου πρότεινε να φάω, αν πεινούσα, λίγο από το φαγητό που της έφεραν. Ήταν αδύνατον. Αρνήθηκα. Έφαγα αργότερα, με την Παρασκευή, έξω. Ξεχάστηκα, μίλησα για άλλα πράγματα και πέρασα καλά. Κι έπειτα, όταν βρέθηκα μπροστά στην tft, κι είπα να ποστάρω, άρχισα, σταμάτησα, ξανάρχισα, ξανασταμάτησα.
Τελικά είπα «θα το κάνω» και το ΄κανα.
Η περιγραφή μου έχει κενά. Οι εικόνες, οι λέξεις, όλα, μου έρχονται χωρίς χρονική σειρά. Το ένα πίσω από το άλλο, χωρίς νόημα. Όπως χωρίς νόημα είναι η ζωή όλων εκείνων των ανθρώπων, πίσω από τα παράθυρα με τα πράσινα κάγκελα. Πορεύονται χωρίς αρχή και τέλος. Τουλάχιστον η Κατερίνα έχει έναν σκοπό.
Άκουσα πολλές κραυγές σήμερα. Κραυγές ανθρώπινες. Ανδρικές. Γυναικείες. Κραυγές κάποιων που ζουν μόνοι, μέσα στην καταιγίδα του μυαλού τους. Κι εκείνη, ανάμεσά τους, να έχει να πολεμήσει με τους εφιάλτες του μυαλού της και τους εφιάλτες μιας ζωής με αλκοόλ.
Ήταν κανονική ανάκριση η πρώτη συνάντηση με τους γιατρούς. Τρεις, υποτίθεται αδιάφοροι, ρωτούσαν με ρυθμό πολυβόλου.
«Μόνον η λακέρδα λείπει»…
Όταν το είπε αυτό, πέρασε από μπροστά μου, αστραπιαία, η εικόνα του Ηλιόπουλου, στο Έξω οι Κλέφτες. Κι έφυγε, πριν προλάβω να χαμογελάσω.
Παρατηρούσα επίμονα την εξέτασή της. Λες και θα καταλάβαινα, από τις ανακλαστικές κινήσεις της, πόσο μεγάλο ήταν το πρόβλημά της. Έψαχνα το βλέμμα της. Δεν είχα άλλον τρόπο να την ακουμπήσω.
Έφυγα μεσημέρι από εκεί. Τώρα είναι βράδυ. Το βράδυ, λένε, οι ψυχικά ασθενείς δεν αντέχουν. Βογκάνε. Φωνάζουν. Μωρό μου, ας ήταν να σε πάρω αγκαλιά. Ας ήταν να γιατρευόσουν έτσι, στο τσακ, σε μία στιγμή.
Κουράγιο Κατερίνα. Άντεξε! Άντεξε για ΄σένα!