"Πόσο καιρό κρατάει το θαύμα";
Ρώτησε η δεσποσύνη από το Βέλγιο.
Τρεις μέρες. Στην Ελλάδα τα θαύματα κρατάνε τρεις μέρες. Παρασκευή, ήταν η πρώτη μέρα. Υποσχέσεις και όρκοι, ότι όλα θα πάνε καλά. Σάββατο, ήταν η δεύτερη μέρα. Το πρωί πήγα να δω την κόρη μου, στη Χαλκιδική, όπου παραθερίζει στης γιαγιάς της, με τη μητέρα της. Γκάτζερ φρικ το παιδί, σαν το μπαμπά του, δέκα χρονώ και τριγυρνάει με i-pod και psp. Ανταλλάξαμε mp3, φωτογραφίες και βιντεάκια, ξεψειρίσαμε το σκυλάκι στο psp και πήρα το δρόμο για την επιστροφή. Έβρεχε, βρόνταγε, μια αηδία. Κι εγώ σκεφτόμουν σε τι κατάσταση θα την έβρισκα.
Τη βρήκα μια χαρά.
Το βράδυ πήγαμε στη συναυλία του Γκίλαν, στο θέατρο Γης. Ροκ χωρίς μπίρα γίνεται; Εμ, δε γίνεται. Υποσχέθηκα να την αφήσω να πιει λίγο.
Αυτό είναι και το πρόβλημά της. Πιστεύει -ακόμη- ότι μπορεί να το ελέγξει. Κι όταν τα καταφέρνει, παίρνει θάρρος.
Στη συναυλία ήπιε δυο κουτάκια μπίρα. Κι ένα με τη λήξη. Κι ένα κρυφά. Διαβάστε, τώρα, μαλακία που δέρνει τον εξαρτημένο και νομίζει ότι μπορεί να κρυφτεί. Εκατό φορές μου είπε πως ΜΑΛΛΟΝ θα πάει στην τουαλέτα. Από την πρώτη φορά ήξερα τι ήθελε να κάνει. Θα πήγαινε για μπίρα. Κάποια στιγμή, αποφάσισε να πάει στην υποτιθέμενη τουαλέτα. Διέσχισε όλο το θέατρο, ανέβηκε στις κερκίδες, κατέβηκε από την άλλη πλευρά κι έφθασε στις τουαλέτες.
Ούτε σκέφτηκε, για μια στιγμή, ότι καθόμασταν ΑΚΡΙΒΩΣ στη μέση των κερκίδων κι είχαμε πιάτο τα πάντα. Και τον Γκίλαν στη σκηνή, αλλά κι όλο το θέατρο.
Την είδα με το που βγήκε από τις τουαλέτες. Μικρά, νευρικά βήματα. Πρώτα κάθισε λίγο δίπλα στη σκηνή. Δήθεν να δει τον Γκίλαν από κοντά. Μετά άρχισε η κίνηση προς το κυλικείο. Σε πέντε λεπτά, έφθασε ως την άκρη των κερκίδων. Χρειάστηκε άλλα πέντε λεπτά για να ανεβεί στο πρώτο σκαλοπάτι. Κι όταν πίστεψε ότι δεν την΄έβλεπε κανείς, ανέβηκε στο τελευταίο διάζωμα, στο κυλικείο. Αγόρασε μπίρα και την ήπιε μονορούφι. Κι έπειτα, ήλθε δίπλα μου, λες και δε συνέβαινε τίποτα.
Υπό τους ήχους του Στρέιντζ Κάιντ οφ Γούμαν, έσκυψα στο αυτί της:
"Η μαλακία σου είναι ότι την πίνεις μονορούφι"...
"..."
"Τι έγινε; Δεν άκουσες τι σου είπα, ή δεν κατάλαβες";
"Καλά δεν περνάμε";
"Σήμερα ναι. Αύριο";
"Κι αύριο καλά θα περάσουμε".
Κι ήρθε η Κυριακή. Και πήγε για δουλειά. Και στη 1 το ξημέρωμα που την πήρα τηλέφωνο, ήταν ακόμη εκεί.
"Γειά σου μωράκι μου"...
Η υπερβολική γλύκα, η μια δόση παραπάνω αγάπης, είναι, να ξέρετε, στάχτη στα μάτια. Ο εξαρτημένος έχει την εντύπωση ότι θα σε κερδίσει έτσι. Και, η αλήθεια είναι, πολλές φορές τα καταφέρνει. Γιατί ο εξαρτημένος από το αλκοόλ, είναι ένας γλυκός άνθρωπος. Είναι κεφάτος, τρέντι, χαρούμενος. Δεν είναι σαν τον τοξικομανή, απορριπτέος από όλους, απόκληρος της κοινωνίας. Ο αλκοολικός είναι ένας τοξικομανής με παρέες. Τον θέλουν όλοι. Κι αυτό είναι το τυράκι στη φάκα της εξάρτησης από το αλκοόλ.
Επέστρεψε στις 2 και μισή. Ζήτησε καρπούζι. Το είχε. Κι έπειτα πήγε να κοιμηθεί. Στο δικό της δωμάτιο και στο δικό της κρεβάτι.
Τουλάχιστον θα κοιμηθώ ήσυχος...
Καληνύχτα σας.
Ρώτησε η δεσποσύνη από το Βέλγιο.
Τρεις μέρες. Στην Ελλάδα τα θαύματα κρατάνε τρεις μέρες. Παρασκευή, ήταν η πρώτη μέρα. Υποσχέσεις και όρκοι, ότι όλα θα πάνε καλά. Σάββατο, ήταν η δεύτερη μέρα. Το πρωί πήγα να δω την κόρη μου, στη Χαλκιδική, όπου παραθερίζει στης γιαγιάς της, με τη μητέρα της. Γκάτζερ φρικ το παιδί, σαν το μπαμπά του, δέκα χρονώ και τριγυρνάει με i-pod και psp. Ανταλλάξαμε mp3, φωτογραφίες και βιντεάκια, ξεψειρίσαμε το σκυλάκι στο psp και πήρα το δρόμο για την επιστροφή. Έβρεχε, βρόνταγε, μια αηδία. Κι εγώ σκεφτόμουν σε τι κατάσταση θα την έβρισκα.
Τη βρήκα μια χαρά.
Το βράδυ πήγαμε στη συναυλία του Γκίλαν, στο θέατρο Γης. Ροκ χωρίς μπίρα γίνεται; Εμ, δε γίνεται. Υποσχέθηκα να την αφήσω να πιει λίγο.
Αυτό είναι και το πρόβλημά της. Πιστεύει -ακόμη- ότι μπορεί να το ελέγξει. Κι όταν τα καταφέρνει, παίρνει θάρρος.
Στη συναυλία ήπιε δυο κουτάκια μπίρα. Κι ένα με τη λήξη. Κι ένα κρυφά. Διαβάστε, τώρα, μαλακία που δέρνει τον εξαρτημένο και νομίζει ότι μπορεί να κρυφτεί. Εκατό φορές μου είπε πως ΜΑΛΛΟΝ θα πάει στην τουαλέτα. Από την πρώτη φορά ήξερα τι ήθελε να κάνει. Θα πήγαινε για μπίρα. Κάποια στιγμή, αποφάσισε να πάει στην υποτιθέμενη τουαλέτα. Διέσχισε όλο το θέατρο, ανέβηκε στις κερκίδες, κατέβηκε από την άλλη πλευρά κι έφθασε στις τουαλέτες.
Ούτε σκέφτηκε, για μια στιγμή, ότι καθόμασταν ΑΚΡΙΒΩΣ στη μέση των κερκίδων κι είχαμε πιάτο τα πάντα. Και τον Γκίλαν στη σκηνή, αλλά κι όλο το θέατρο.
Την είδα με το που βγήκε από τις τουαλέτες. Μικρά, νευρικά βήματα. Πρώτα κάθισε λίγο δίπλα στη σκηνή. Δήθεν να δει τον Γκίλαν από κοντά. Μετά άρχισε η κίνηση προς το κυλικείο. Σε πέντε λεπτά, έφθασε ως την άκρη των κερκίδων. Χρειάστηκε άλλα πέντε λεπτά για να ανεβεί στο πρώτο σκαλοπάτι. Κι όταν πίστεψε ότι δεν την΄έβλεπε κανείς, ανέβηκε στο τελευταίο διάζωμα, στο κυλικείο. Αγόρασε μπίρα και την ήπιε μονορούφι. Κι έπειτα, ήλθε δίπλα μου, λες και δε συνέβαινε τίποτα.
Υπό τους ήχους του Στρέιντζ Κάιντ οφ Γούμαν, έσκυψα στο αυτί της:
"Η μαλακία σου είναι ότι την πίνεις μονορούφι"...
"..."
"Τι έγινε; Δεν άκουσες τι σου είπα, ή δεν κατάλαβες";
"Καλά δεν περνάμε";
"Σήμερα ναι. Αύριο";
"Κι αύριο καλά θα περάσουμε".
Κι ήρθε η Κυριακή. Και πήγε για δουλειά. Και στη 1 το ξημέρωμα που την πήρα τηλέφωνο, ήταν ακόμη εκεί.
"Γειά σου μωράκι μου"...
Η υπερβολική γλύκα, η μια δόση παραπάνω αγάπης, είναι, να ξέρετε, στάχτη στα μάτια. Ο εξαρτημένος έχει την εντύπωση ότι θα σε κερδίσει έτσι. Και, η αλήθεια είναι, πολλές φορές τα καταφέρνει. Γιατί ο εξαρτημένος από το αλκοόλ, είναι ένας γλυκός άνθρωπος. Είναι κεφάτος, τρέντι, χαρούμενος. Δεν είναι σαν τον τοξικομανή, απορριπτέος από όλους, απόκληρος της κοινωνίας. Ο αλκοολικός είναι ένας τοξικομανής με παρέες. Τον θέλουν όλοι. Κι αυτό είναι το τυράκι στη φάκα της εξάρτησης από το αλκοόλ.
Επέστρεψε στις 2 και μισή. Ζήτησε καρπούζι. Το είχε. Κι έπειτα πήγε να κοιμηθεί. Στο δικό της δωμάτιο και στο δικό της κρεβάτι.
Τουλάχιστον θα κοιμηθώ ήσυχος...
Καληνύχτα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου