Από το πρωί, άναψαν τα τηλέφωνα. Έψαχνε κλινική να μπει. Το πήρε απόφαση.
Τζίφος! Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει το παραμικρό. Και στην Αθήνα σε στέλνουν... στο Δαφνί! Ομάδες, α/α και λοιπά, τα έχουμε απορρίψει (έχω ξαναγράψει γι αυτό εδώ).
Τελικά, βρήκε ψυχαναλυτή-ψυχίατρο (τον ίδιο που πήγαινε πριν έναν χρόνο).
"Θέλω να ξανάρθω, μου κάνατε καλό".
Συνεννοήσεις με το ταμείο. Τα χρήματα είναι πάρα πολλά: 70 € η συνεδρία και χρειάζεται δύο τη βδομάδα, δηλαδή 560 € το μήνα!
Νέα προσπάθεια για κάτι στο δημόσιο. Καταλήγουμε -και πάλι- στο Δαφνί. Κι εκεί, όχι μέσα, αλλά... από έξω! Εκτός του ότι η λύση της Αθήνας απορρίπτεται, αν πας εκεί, θα πρέπει να περιμένεις ένα με δύο χρόνια εκτός προγράμματος και να παρακολουθείς κάποιες ομάδες, δύο φορές την εβδομάδα.
Καταλήγουμε, πάλι, στον ιδιώτη.
"Είσαι αποφασισμένη";
"Δεν αντέχω, άλλο, την ξεφτίλα. Έπιασα πάτο. Δεν έχει πιο κάτω".
"Καταφέρνεις, όμως, κάθε βράδυ, να πηγαίνεις και πιο βαθειά..."
"Μη μου το κάνεις αυτό"...
Το "μη μου το κάνεις αυτό" θα το άκουγα και σήμερα το βράδυ. Ήταν να έρθει η ανηψιά της και η νύφη της. Την είχα παρακαλέσει να κρατηθεί.
"Δε θα σκοτεινιάσω τα ματάκια της".
"Επειδή έγινε κι άλλη φορά και σκοτείνιασαν, τελικά, τα ματάκια της"...
"Σε παρακαλώ... Ντρέπομαι"!
"Δε φτάνει..."
Το βράδυ μιλήσαμε από τις δουλειές μας. Μιλούσε κοφτά. Γρήγορα. Μια-δυο λέξεις τη φορά Χαρακτηριστικό των αλκοολικών, όταν θέλουν να κρύψουν τη σούρα τους. Όταν μιλάνε πολύ, χάνουν τα λόγια τους, μπερδεύουν συλλαβές και λένε μαλακίες. Με τις σύντομες, κοφτές απαντήσεις, γλιτώνουν. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουν.
"Πάλι τα ίδια";
"Δεν ακούω"!
"Πάλι τα ίδια";
"Ε";
"Τι ε, ρε Κατερίνα; Πάλι ήπιες; Πάλι"...
"Η ανηψιά μου! Σ αφήνω"!
"Τι η ανηψιά σου; Παιδάκι τεσσάρων χρόνων ήρθε εκεί; Μόνο του;"
"Σ αφήνω, σ' αφήνω"...
"Ήπιες πάλι"...
"Μη μου το κάνεις αυτό"...
Εσύ το κάνεις στον εαυτό σου. Και καλά εγώ. Έχω αναλάβει -από μαλακία, από αγάπη, από φόβο να ανοίξω τα φτερά μου, όπως θες πές το- ρόλο νοσοκόμου. Αλλά εσύ; Δεν πας στην παραλία, αν έχεις έστω και δείγμα τρίχας στο πόδι. Δεν πας στη δουλειά, αν δεν έχεις κάνει μπάνιο και αν δε φοράς κάτι διαφορετικό. Και το βράδυ, η Κατερίνα που προσέχει την εμφάνισή της, που διαλέγει δυο ώρες τα πέντε σκουλαρίκια του ενός και τα οκτώ του άλλου αυτιού, που πέρασαν 15 μέρες για να διαλέξει το σωστό τατού, γίνεται ένα με τα σκουπίδια.
Μην σου το κάνεις αυτό.
Τζίφος! Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει το παραμικρό. Και στην Αθήνα σε στέλνουν... στο Δαφνί! Ομάδες, α/α και λοιπά, τα έχουμε απορρίψει (έχω ξαναγράψει γι αυτό εδώ).
Τελικά, βρήκε ψυχαναλυτή-ψυχίατρο (τον ίδιο που πήγαινε πριν έναν χρόνο).
"Θέλω να ξανάρθω, μου κάνατε καλό".
Συνεννοήσεις με το ταμείο. Τα χρήματα είναι πάρα πολλά: 70 € η συνεδρία και χρειάζεται δύο τη βδομάδα, δηλαδή 560 € το μήνα!
Νέα προσπάθεια για κάτι στο δημόσιο. Καταλήγουμε -και πάλι- στο Δαφνί. Κι εκεί, όχι μέσα, αλλά... από έξω! Εκτός του ότι η λύση της Αθήνας απορρίπτεται, αν πας εκεί, θα πρέπει να περιμένεις ένα με δύο χρόνια εκτός προγράμματος και να παρακολουθείς κάποιες ομάδες, δύο φορές την εβδομάδα.
Καταλήγουμε, πάλι, στον ιδιώτη.
"Είσαι αποφασισμένη";
"Δεν αντέχω, άλλο, την ξεφτίλα. Έπιασα πάτο. Δεν έχει πιο κάτω".
"Καταφέρνεις, όμως, κάθε βράδυ, να πηγαίνεις και πιο βαθειά..."
"Μη μου το κάνεις αυτό"...
Το "μη μου το κάνεις αυτό" θα το άκουγα και σήμερα το βράδυ. Ήταν να έρθει η ανηψιά της και η νύφη της. Την είχα παρακαλέσει να κρατηθεί.
"Δε θα σκοτεινιάσω τα ματάκια της".
"Επειδή έγινε κι άλλη φορά και σκοτείνιασαν, τελικά, τα ματάκια της"...
"Σε παρακαλώ... Ντρέπομαι"!
"Δε φτάνει..."
Το βράδυ μιλήσαμε από τις δουλειές μας. Μιλούσε κοφτά. Γρήγορα. Μια-δυο λέξεις τη φορά Χαρακτηριστικό των αλκοολικών, όταν θέλουν να κρύψουν τη σούρα τους. Όταν μιλάνε πολύ, χάνουν τα λόγια τους, μπερδεύουν συλλαβές και λένε μαλακίες. Με τις σύντομες, κοφτές απαντήσεις, γλιτώνουν. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουν.
"Πάλι τα ίδια";
"Δεν ακούω"!
"Πάλι τα ίδια";
"Ε";
"Τι ε, ρε Κατερίνα; Πάλι ήπιες; Πάλι"...
"Η ανηψιά μου! Σ αφήνω"!
"Τι η ανηψιά σου; Παιδάκι τεσσάρων χρόνων ήρθε εκεί; Μόνο του;"
"Σ αφήνω, σ' αφήνω"...
"Ήπιες πάλι"...
"Μη μου το κάνεις αυτό"...
Εσύ το κάνεις στον εαυτό σου. Και καλά εγώ. Έχω αναλάβει -από μαλακία, από αγάπη, από φόβο να ανοίξω τα φτερά μου, όπως θες πές το- ρόλο νοσοκόμου. Αλλά εσύ; Δεν πας στην παραλία, αν έχεις έστω και δείγμα τρίχας στο πόδι. Δεν πας στη δουλειά, αν δεν έχεις κάνει μπάνιο και αν δε φοράς κάτι διαφορετικό. Και το βράδυ, η Κατερίνα που προσέχει την εμφάνισή της, που διαλέγει δυο ώρες τα πέντε σκουλαρίκια του ενός και τα οκτώ του άλλου αυτιού, που πέρασαν 15 μέρες για να διαλέξει το σωστό τατού, γίνεται ένα με τα σκουπίδια.
Μην σου το κάνεις αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου