Λες;

Αυτός που είπε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ήξερε τι έλεγε. Τέσσερις μέρες τώρα, μιλάω μαζί της τα βράδια. Την παίρνω από τη δουλειά και, σαν άνθρωποι, λέμε δυο κουβέντες, χωρίς να καταλήγουμε σε καβγά, για τη χρήση πολυβόλου από τους Βρετανούς, κατά των Ινδών, τον καιρό του Γκάντι.

Χθες, μου αποκάλυψε ότι δεν είναι εντελώς στεγνή. Ότι, μετά τη δουλειά, κατεβαίνει στο διπλανό σαντουϊτσάδικο και πίνει μία μπίρα στα όρθια. Χάθηκε ο κόσμος για μια στιγμή. Φοβάμαι ότι η μία μπίρα θα φέρει τη δεύτερη, αυτή την τρίτη και θα φθάσουμε, πάλι, στο σημείο, να γίνουμε δυο ξένοι. Θα κάνω υπομονή.

Η αγρανάπαυση των τελευταίων ημερών μου δίνει την ευκαιρία να απαντήσω σε κάποιες απορίες σας. Σε μία-μία, για να αποφύγουμε και τα κείμενα-σεντόνια.

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

Ναι, υπάρχουν. Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: με πτυχίο και εμπειρικοί. Στην πρώτη κατηγορία έχουμε τους ψυχολόγους και τους ψυχιάτρους. Στη δεύτερη τις διάφορες ομάδες απεξάρτησης.

Δοκιμάσαμε και τα δύο. Πρώτα τον ψυχολόγο. Στην πρώτη συνεδρία πήγε μουδιασμένα. Εντυπωσιάστηκα ότι στις επόμενες πήγε πιο χαλαρή. Δύσπιστος άνθρωπος από γενησιμού μου (παντού βλέπω κάποιον που μου λέει ψέματα για δικό του συμφέρον) αποφάσισα να την παρακολουθήσω.

Πήγε στο γραφείο του ψυχολόγου. Κάθισε εκεί τρία τέταρτα. Στο 45λεπτο ακριβώς (λες και παίζανε ποδόσφαιρο και δεν προσέγγιζαν έναν άνθρωπο, μια ψυχή) ο διαιτητής σφύριξε λήξη. Την είδα να βγαίνει στο πεζοδρόμιο. Πήγε στο πιο κοντινό περίπτερο.

-Θα αγοράσει τσιγάρα, σκέφτηκα.

Χα! Αγόρασε ένα κουτάκι μπίρα. Κάθισε στο παγκάκι του πάρκου και την ήπιε. Πήρε το δρόμο για τη δουλειά της.

Έκανα το ίδιο μετά από κάθε συνεδρία. Διαπίστωσα ότι, ανάλογα με την ημέρα, πάρκαρε πότε σε μία ΕΒΓΑ, πότε σε δύο περίπτερα, σε δυο σαντουϊτσάδικα, σε γνωστό φαστ φουντ, σε τυροπιτάδικο και στο κυλικείο της εταιρίας της. Το ένα κουτάκι της Δευτέρας, έγινε δύο την Τετάρτη, τέσσερα την Πέμπτη, μπουκάλια ολόκληρα την Παρασκευή.

Μετά ήρθε η ώρα του ψυχιάτρου. ΑΚολούθησαν οι ίδιες σκηνές. Στεγνή πήγαινε στη συνεδρία, βρεγμένη έφθανε, το βράδυ, στο σπίτι. Κρατήθηκε μόνον τις ημέρες που έπαιρνε φάρμακα. Το Σαββατοκύριακο που τα σταματούσε έβρισκα μπουκάλια στις γνωστές κρυψώνες του σπιτιού.

Μετά ήρθαν οι ομάδες. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή των ΑΑ. Πήγε στη συνεδρία της Πέμπτης. Κλειστό κινητό, επί δύο ώρες, όπως ήταν φυσικό. Με πήρε τηλέφωνο μετά, να μου πει ότι θα βγει με τα παιδιά. Πήγα από εκεί που βρίσκονταν. Με έκπληξη, αλλά και θλίψη, την είδα, μαζί με τρεις της ομάδας των ΑΑ, να γιορτάζουν την επιτυχία τους. Ο ένας έπινε σόδα. Εκείνη, μπίρα. Οι άλλοι δύο τζιν.

Η περίοδος της αντιμετώπισης του ζοριού, μέσω ειδικών, είχε περάσει ανεπιστρεπτί.