Αααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Θα σκάσω! Τόσο καιρό μακριά από το ζόρι, είχα την ελπίδα ότι δε θα χρειαζόταν να ξαναποστάρω τίποτα σε αυτό. Γελάστηκα. Όπως γελιέται ο αλκοολικός που πιστεύει ότι, με ένα ποτηράκι την ημέρα, δεν θα ξανακυλήσει.
Γιατί σ αυτήν τη σχέση, που όλοι ξέρετε (αν δεν ξέρετε διαβάστε τα προηγούμενα ποστ, που να κάθομαι να εξηγώ τώρα και σε αυτήν την κατάσταση) οι αλκοολικοί είναι δύο: η Κατερίνα, που το πάθος της είναι το αλκοόλ κι εγώ, που το πάθος μου είναι η Κατερίνα.
Περίληψη χαμένων επεισοδίων:
Επρόκειτο, λοιπόν, να μετακομίσω. Να ζήσω μόνος μου. Επειδή το είχα επιχειρήσει και παλιότερα κι όταν της το ΄πα τα πράγματα δεν είχαν πάει καλά (παρακάλια, απειλές, κλάματα και στήσιμο με τις ώρες έξω από τη δουλειά μου), αποφάσισα αυτήν τη φορά να το κρατήσω κρυφό.
Έβαλα, λοιπόν, την ξαδέλφη μου, καθότι μεσίτρια, να μου βρει σπίτι. Και βρήκε. Περίπου 70 τμ, σε καλή περιοχή, όπως το ήθελα. Για κακή μου τύχη, όμως, με πρόδωσε η ΤΙΜ. Καθόσον, όταν η μεσίτρια-ξαδέλφη πήρε τηλέφωνο να με ειδοποιήσει ότι βρέθηκε το σπίτι και να πάω για τα συμβόλαια, το ρημαδιασμένο ΝΟΚΙΑ αρνήθηκε να συνδεθεί με το δίκτυο. Έτσι, εγώ αποκόμισα μια χαμένη κλήση, 0,5 € στο λογαριασμό μου για τη χαμένη κλήση και την αποκάλυψη του μυστικού μου. Διότι η μεσίτρια-ξαδέλφη βρήκε πρέπον και σωστό να πάρει τηλέφωνο στο σπίτι και να ειδοποιήσει την Κατερίνα για τα ευχάριστα.
Όπως καταλαβαίνετε (κι όπως σωστά περιέγραψε ο Νοέμβριος σε ένα σχόλιό του καθότι είχε ενημερωθεί με email για τα τεκταινόμενα) ακολούθησε μια από τα ίδια. Κι αναγκάστηκα να πάρω στην ξαδέλφη-μεσίτρια να βρει καινούργιο διαμέρισμα, μεγαλύτερο.
Έτσι μετακομίσαμε παρέα. Εγώ, η Κατερίνα και οι δύο γάτες της.
Η νέα ζωή στο νέο σπίτι άρχισε με σειρά νέων υποσχέσεων. το κακό είναι ότι, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (μεγάλο για την Κατερίνα) οι υποσχέσεις αποχής από το αλκοόλ τηρήθηκαν. Ή, τουλάχιστον, έτσι νόμιζα.
Διότι, αυτήν τη φορά, η Κατερίνα με έπαιζε έχοντας μελετήσει καλά το παιχνίδι. Προφανώς είχε διαβάσει το blog, με αποτέλεσμα να αλλάξει τακτικές κάλυψης-απόκρυψης. Τέρμα, πια, τα μπουκάλια μπίρας κρυμμένα σε πατάρια και ντουλάπες. Μόνον κουτάκια αλουμινίου (τα οποία στη μεταφορά δεν ακούγονται τάνγκα τάνγκα) κι αυτά μόνο σε ώρες που ο λύκος δεν είναι ΄δω. Όταν ήμουν στη δουλειά, αγόραζε ένα κουτάκι από το περίπτερο και μ αυτό πορευόταν ώσπου επέστρεφα. Έτσι, τα μεσημέρια, φαινόταν στεγνή.
Το βράδυ, απείχε ως την ώρα που τελείωνε τη δουλειά της. Και τότε περιοριζόταν στο ένα κουτάκι. Ο σκοπός της ήταν διπλός: 1. Να μην το καταλαβαίνω. 2. Να το ελέγχει. Απέτυχε και στα δύο.
Έναν μήνα μετά τη μετακόμιση, η συνήθεια έγινε λατρεία. Από το ένα κουτάκι, πέρασε στα δύο πρωινά. Κι έτσι πήγε στη δουλειά της μεθυσμένη.
Παρένθεση. Η Κατερίνα έχει ένα μοναδικό προσόν: Μπορεί να εργάζεται ακόμη κι όταν είναι τύφλα στο μεθύσι. Εκεί που άλλοι άνθρωποι θα κατέρρεαν, εκείνη συνεχίζει, χωρίς πρόβλημα. Μόνον που δεν συνιστώ σε κανέναν να της πει: "Εδώ αυτό, θα μπορούσες να το κάνεις και διαφορετικά". Θα είναι λες και της είπες: "Εδώ αυτό -σου γαμ* τη μάνα και το σόι σου- είναι μια μαλ**ία και μισή. Άλλαξέ το, μη σου γαμ**ω ότι έχεις και δεν έχεις". Η αντίδρασή της είναι ανάλογη. Ακόμη και στο παραμικρό, ορμά πάνω σου και σε κατακεραυνώνει, με απίστευτα επιχειρήματα, για ανύπαρκτα θέματα. Κλείνει η παρένθεση.
Μια κρίση όπως αυτή στην παρένθεση, ήρθε την περασμένη βδομάδα. Ήταν η αιτία να αντιληφθώ τι γινόταν. Ακολούθησαν διαδοχικά μεθύσια (βραδινά) που κατέληγαν μονίμως σε καβγά, αφού -πλέον- δεν καταφέρνω να κρατήσω τα νεύρα μου κι αντιδρώ άσχημα, στο στιλ "δε μας παρατάς να ησυχάσουμε"!
Νέα παρακάλια και νέες υποσχέσεις. Προχθές, άκουσα την καλύτερη στα πέντε χρόνια ζοριού: "Αν ξαναγίνει κάτι τέτοιο, να μη μου ξαναμιλήσεις"! Το δέχτηκα. Κι από σήμερα το βράδυ, δε μιλάμε.
Δηλαδή, δεν της μιλάω. Γιατί εκείνη, όχι απλώς μου μιλάει, αλλά με βρίζει.
"Τι κάνεις εκεί";
"Έχω δουλειά"!
"Και τι έκανες δυο μέρες που είχες ρεπό; Έξυνες τ΄ αρ**δια σου";
Αλλά κάντε υπομονή, να διαβάσετε πώς φθάσαμε σ αυτό το ευτυχές βράδυ: Γύρω στις 2 το μεσημέρι τηλεφώνησε σε εργαστήριο κατασκευής στρωμάτων, για να παραγγείλει ένα στρώμα. Της είπαν ότι είναι ανοιχτά ως τις 8.30 το βράδυ.
Στις 9.27 μ.μ. μου στέλνει, μέσω Yahoo msnger το εξής μήνυμα:
"Πάω να παραγγείλω το στρώμα".
Ήμουν σίγουρος ότι θα είχαμε κακά ξεμπερδέματα.
Στις 00.18 δέχτηκα τηλεφωνική κλήση. Εκείνη την ώρα μάζευα πράγματα, επειδή είχα σχολάσει.
"Τι κάνεις;"
"Καλά. Εσύ;"
"..."
"Συμβαίνει τίποτα Κατερίνα";
"..."
"Θα μου πεις, ή να κλείσω";
"Έχω πάθει σοκ"...
"Γιατί";
"Ένας άνθρωπος με το δικό μου πρόβλημα έπεσε σε κώμα, μέσα στα χέρια μου. Περίμενα το ασθενοφόρο".
"Μάλιστα. Πού είσαι τώρα";
"Δε με πιστεύεις";
"Δεν ξέρω αν πρέπει να σε πιστέψω ή όχι. Πού είσαι; Να έρθω να σε πάρω";
"Να πα να γαμ**είς που δε με πιστεύεις"!
Κλείσιμο τηλεφώνου.
Λίγο αργότερα, νέα κλήση:
"Τι κάνεις";
"Εγώ καλά. Εσύ";
"..."
"Ναι";...
"..."
"Κοίτα, αν είναι να μη μιλάς, ας κλείσουμε".
"Είσαι ένα γαϊδούρι! Σου λέω ότι έπαθα σοκ και ΄συ δε με πιστεύεις"!
"Δεν είπα ότι δε σε πιστεύω. ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕ ΠΙΣΤΕΨΩ Η ΟΧΙ! ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ"!
"Άντε ρε φασίστα"!
Κλείσιμο τηλεφώνου.
Λίγο αργότερα, νέα κλήση:
"Δε μου λες..."
"Κατερίνα, σε παρακαλώ πολύ. Ξύπνησα στις 8, είχα ζόρικη μέρα, θα έχω άλλη μία ζόρικη μέρα αύριο. Φθάνει. Λυπήσου με! Μην μου κάνεις δύσκολη τη ζωή. Τι κακό σου έχω κάνει και με τυραννάς έτσι";
"Είσαι ένας μαλ**ας και μισός"!
Κλείσιμο τηλεφώνου.
Λίγο αργότερα, νέα κλήση. Δεν απαντώ. Λίγο αργότερα ξανακαλεί. Δεν απαντώ. Βρίσκομαι, πλέον, στο σπίτι. Χτυπάει το σταθερό. Ξέρω ότι είναι εκείνη, αλλά δεν μπορώ να μην το σηκώσω. Έχω και γονείς σε μεγάλη ηλικία, ποτέ δεν ξέρεις:
"Τώρα με έχεις κλειδώσει έξω από το σπίτι";
"Κατερίνα, σε παρακαλώ! Μπορείς να κάνεις ό,τι θες. Να μην έρθεις σπίτι. Να έρθεις σπίτι. Να πέσεις να κοιμηθείς εκεί που είσαι. Να πας σε κάποιον άλλον. Να πας στη θεία σου. Αλλά σταμάτα να με τυραννάς! Σε παρακαλώ, δηλαδή"!
Ήρθε λίγο αργότερα. Αυτήν την ώρα, βογγάει -άγνωστο γιατί- ξαπλωμένη στο κρεβάτι της. Τη μία λέει ότι πονάει η κοιλιά της. Την άλλη με ανεβοκατεβάζει μαλ**α. Σε αυτό το τελευταίο έχει δίκιο. Είμαι αποφασισμένος να μην της ξαναμιλήσω. Ε, και; Αφού αύριο το βράδυ, τύφλα στο μεθύσι, θα βρίσκεται έξω από τη δουλειά μου, καθισμένη στο πεζοδρόμιο, να κλαίει και να φωνάζει το όνομά μου...

ΥΓ. Πριν κάποιοι πουν γιατί τα γράφω όλα αυτά κι αν ζητάω οίκτο κι άλλες τέτοιες μαλ**ίες: Γράφω μόνον και μόνο για να ξεσπάσω. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία, σαν ψυχόδραμα. Δεν περιμένω λύση από τα γραπτά, ή από τις συμβουλές. Περιμένω, όμως, από άλλους που ζουν το ίδιο ζόρι, να δείξουν περισσότερη τόλμη. Και να ξεκολλήσουν. Τελεία.

Πρώτη ανανέωση 01.48
Τελευταία ανανέωση 02.15