Μεταμεσονύχτιος καβγάς

Δε θα γλιτώσω ποτέ. Ακούστε φάση και πείτε μου:

Μιλάμε στο τηλέφωνο. Μου λέει:

-Ξεκίνα να έρθεις να με πάρεις από τη δουλειά, τελείωσα…

Πηγαίνω. Περιμένω μισή ώρα από κάτω. Της τηλεφωνώ. Μου λέει κατεβαίνω. Περιμένω άλλο ένα τέταρτο, ξανατηλεφωνώ. Με τα πολλά έρχεται.

Κατάκοπος εγώ, κατάκοπη κι εκείνη, στο δρόμο μου λέει ότι θέλει να κάνουμε έρωτα. Τι ήταν να πω πως είμαι κουρασμένος;

-Δεν υπολογίζεις τις ανάγκες μου!

-Σε παρακαλώ, μη φωνάζεις. Η ώρα είναι 2 μετά τα μεσάνυχτα. Θα φθάσουμε στο σπίτι 3 και πρέπει να ξυπνήσω 7 το πρωί. Αφήσαμε ένα Σαββατοκύριακο να περάσει έτσι…

-Δεν καθόμουν! Έκανα δουλειές! Μήπως έχεις κανένα πρόβλημα;

Προσπαθώ να αλλάξω κουβέντα. Άδικα. Τελικά μένω αμίλητος.

Φθάνουμε στο σπίτι. Πηγαίνω στο κομπιούτερ. Έχω να στείλω 12 email. Με βλέπει, έρχεται πάνω από το κεφάλι μου.

-Τι θέλεις;

-Τι κάνες εκεί;

-Στέλνω κάποια email…

-Μπα, τέτοια ώρα;

-Είναι για αύριο το πρωί…

-Και τι έκανες όλο το απόγευμα;

-Τα έγραφα. Δεν πρέπει μόνον να τα στείλω, έπρεπε και να τα γράψω…

Φεύγει από το δωμάτιο και κλείνει με πάταγο την πόρτα. Βγαίνω έξω, την πλησιάζω:

-Σε παρακαλώ, ο κόσμος δε φταίει σε τίποτα, άγρια χαράματα, να τον ξυπνάμε…

-Έχω ανάγκες, το καταλαβαίνεις;

-Το καταλαβαίνω, αλλά μη φωνάζεις.

-Τι θα κάνεις τώρα;

-Θα στείλω τα email.

-Εγώ πεινάω!

-Σε πέντε λεπτά θα είμαι δίπλα σου…

Βγαίνει. Πηγαίνει στην κουζίνα. Χτυπάει πιάτα, πόρτες, ποτήρια. Σηκώνομαι και πηγαίνω εκεί. Δε θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που καταστρέφει κάτι.

-Τι χτυπάς;

-Ό,τι θέλω! Λογαριασμό δε σου δίνω!

-Κατερίνα, κάνε ό,τι θέλεις, μόνον μη κάνεις φασαρία, σε παρακαλώ…

-Άντε ρε! Πολύ σε ανεχτήκαμε!

Γυρνάω πλάτη και φεύγω. Προσπαθώ να απαντήσω σε ένα νέο email. Είναι αδύνατο. Η ώρα, ήδη, τρεις και…

Ξαναέρχεται. Κλείνει την πόρτα του δωματίου. Σηκώνομαι, την ανοίγω. Ξανάρχεται. Την ξανακλείνει. Την ξανανοίγω. Τέλεια! Λες και βλέπω παράσταση τσίρκου. Μόνον που οι κλόουν είμαστε εμείς.

-Σε παρακαλώ άσε την πόρτα ΜΟΥ ανοιχτή!

Τώρα πλέον φωνάζω κι εγώ. Η κατάσταση ξεφεύγει.

-Την πόρτα ΣΟΥ; Αυτή είναι δική ΜΟΥ πόρτα!

-Άσε την ανοιχτή!

-Με πειράζει το φώς! Θέλω να κοιμηθώ!

-Τελειώνω σε δύο λεπτά.

-Άντε ρε…!

Η πόρτα, τελικά, έκλεισε. Κάποιος έπρεπε να υποχωρήσει. Κάθομαι και ποστάρω, για να ηρεμήσω κάπως και να κοιμηθώ. Τον τελευταίο καιρό ξυπνάω με τρομερές ημικρανίες. Κοιμάμαι τέσσερις ώρες το πολύ. Τρώω τον αγλέουρα. Με πονάει, συχνά, το στήθος κι η πλάτη μου. Ζαλίζομαι και δεν μπορώ να σκύψω το κεφάλι μου. Αυτή η ιστορία θα με σκοτώσει.

Α! Έκοψα (ξανά) το τσιγάρο. Να και κάτι θετικό.

Ειρωνεία: Μερικές ώρες πριν είχε τηλεφωνήσει η μητέρα της. Μου είπε ότι βλέπει πως η κατάσταση βελτιώθηκε. Συμφώνησα απρόθυμα. Βαρέθηκα, πλέον, να τους ζητώ βοήθεια κι εκείνοι να της δίνουν δίκιο.

Εξάλλου, παιδί τους είναι. Τι θα έκαναν;