Έμεινα...

Τελικά έμεινα. Για άλλη μία φορά. Ως πότε; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να πω. Σίγουρα δεν είμαι όπως πριν τέσσερα, πέντε χρόνια. Δεν αντέχω, πλέον, τόσο.
Όταν είναι φρέσκο, ακόμη, οργίζομαι... Ορκίζομαι ότι "αυτό ήταν", "τέλος", "δε θέλω να την ξαναδώ", "δεν αξίζει να προσπαθώ", κι άλλα τέτοια. Την άλλη μέρα το πρωί, όμως, όταν με βλέπει με τα δακρυσμένα μαύρα μάτια της, με λυώνει. Κομμάτια το βράδυ, από οργή και άγχος, κομμάτια το πρωί. Χαμένος είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Θα κάτσω, για λίγο ακόμη, εδώ. Εξάλλου, από όλα, σ αυτήν τη ζωή, είμαστε περαστικοί. Και από τις σχέσεις.