Είχαμε δράματα χθες. Της τηλεφώνησε η ανηψιά της. Δεν έχει πάει, καλά-καλά, στο σχολείο. Αλλά την αλήθεια την είπε η μικρή:
-Γιατί στεναχωριέται η γιαγιά όταν μιλάει μαζί σου;
Η Κατερίνα έγινε ράκος. Έκλαιγε πέντε ώρες. Ήταν απαρηγόρητη. Τα λόγια της μικρής ήταν μαχαιριά στην καρδιά της.
Δεν έχω κουράγιο να γράψω κάτι παραπάνω...
-Γιατί στεναχωριέται η γιαγιά όταν μιλάει μαζί σου;
Η Κατερίνα έγινε ράκος. Έκλαιγε πέντε ώρες. Ήταν απαρηγόρητη. Τα λόγια της μικρής ήταν μαχαιριά στην καρδιά της.
Δεν έχω κουράγιο να γράψω κάτι παραπάνω...
2 σχόλια:
Αντί να το δέχεται σαν "μαχαιριά" ίσως θα έπρεπε απλά να καθίσει να σκεφτεί τι κάνει λάθος...
Από την περιγραφή των μέχρι τώρα καταστάσεων, έχω καταλάβει πως μόνο αυτό δεν κάνει... Φθείρεστε και οι δύο σε μια αδιέξοδη κατάσταση, η οποία πρέπει να διοχετευθεί αλλού, σε κάποιον ειδικό για παράδειγμα.
Από τη στιγμή όμως που η ίδια δεν παραδέχεται πως έχει πρόβλημα, είναι αδύνατη κάθε διέξοδος...
Εσύ τι φταίς όμως;
Μου φαίνεται an-lu μου πως βρήκαμε τη διέξοδο. Μόνον που οδηγεί σε υπόνομο. Διάβασε το νέο ποστ.
Δημοσίευση σχολίου