Ο ουρανός συννέφιασε

Απογευματάκι. Στη δουλειά. Φίλη και Blogόφιλη προσπαθεί να με πείσει, να ανεβάσω ποστ για τις μέρες της λιακάδας.
«Ανέβασε ένα. Της αξίζει».
Φοβάμαι. Χαμογελώ ευγενικά. Μέσα μου, όμως, σκέφτομαι ότι, αν το κάνω, υπάρχει περίπτωση να γκαντεμιάσω τις «μέρες της λιακάδας». Και να επιστρέψουμε στη βροχή. Εξάλλου, έχουμε, πια, φθινόπωρο.
«Ναι, ίσως το κάνω»…
Βραδάκι. Στη δουλειά. Το κινητό μου χτυπά. Η Κατερίνα. Όταν είναι στα καλά της, ποτέ δεν παίρνει στο κινητό, αλλά στο σταθερό. Με ζώνουν τα φίδια.
«Όταν ήμουν στην κλινική, σου είχα δώσει κάτι χαρτιά να στείλεις στους γονείς μου»…
«Ναι, αλλά πού να θυμάμαι τώρα»…
«Τα έχασες»!
«Ρε συ, Κατερίνα, δε θυμάμαι. Πέρασε τόσος καιρός. Δεν πρέπει να τα έστειλα»…
«Τα ψάχνω δυο ώρες και δεν τα βρίσκω»!
«Κατερίνα, έχω την εντύπωση ότι δεν τα έστειλα. Ότι μου είπες να μην τα στείλω και να τα δώσω στους δικούς σου, όταν θα έρχονταν να σε δουν».
«Τους δώσαμε αντίγραφα. Πού είναι τα πρωτότυπα»;
«Δε θυμάμαι. Κάπου θα τα έχω βάλει. Θα έρθω νωρίς, για να ψάξω».
«Να ΄ρθεις»!
Το τηλέφωνο κλείνει. Είναι απότομη. Ψυλλιάζομαι κάτι. Δε θέλω να το πιστέψω.
Βράδυ. Στο σπίτι. Μπαίνω μέσα, είναι όρθια, ουρλιάζει στο τηλέφωνο με τη νύφη της, κατηγορώντας τον αδελφό της. Δεν το συνηθίζει. Πάω να ψάξω στη βιβλιοθήκη, για τα έγγραφα που –υποτίθεται- έχω χάσει. Τραβώ τον καναπέ. Με κοιτά παγωμένη, κλείνει το τηλέφωνο. Κοιτάω στο πάτωμα. Ένα κουτί (μεγάλο) μπίρα, είναι κρυμμένο ανάμεσα σε καναπέ και τραπεζάκι του σαλονιού.
Δε λέω τίποτα. Η πίεσή μου, όμως, χτυπά κόκκινο. Συγχίζομαι. Παρατάω τα πάντα στη μέση. Μια φλασιά με χτυπά ότι τα έγγραφα τα έχω βάλει σε έναν φάκελο. Πηγαίνω στο γραφείο. Ψάχνω, έναν-έναν, τους φακέλους. Βρίσκω τα έγγραφα. Της τα δίνω:
«Ορίστε»…
«Ήρθες εδώ να κάνεις φασαρία»;
Ουρλιάζει. Δε λέω τίποτα. Συνεχίζει.
«Το ξέρεις ότι, κάπου-κάπου, πίνω από καμία μπίρα. Κι επειδή έχασες τα χαρτιά, ήρθες για να κάνεις φασαρία! Ντροπή σου»!
Με φτύνει. Φεύγει. Πηγαίνω πίσω της.
«Σε μένα φωνάζεις»;
«Ναι ρε! Θα ψάξεις κι αλλού»;
«Δεν έχω όρεξη να ψάξω πουθενά».
Η φωνή μου ίσα που βγαίνει. Πραγματικά, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ξανάρχεται:
«Ήρθες κι άρχισες να ψάχνεις, για να αποδείξεις ότι πίνω; Ντροπή σου»!
«…»
«Μ έκανες, πάλι, τρελή! Δε ντρέπεσαι»!
Μαζεύομαι στο γραφείο. Ανοίγω το κομπιούτερ. Αρχίζω να ποστάρω. Λίγο αργότερα, πιο ήρεμη, φωνάζει:
«Θα φας»;
Δεν έχω καμία όρεξη, αλλά είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν πω όχι, θα δεχτώ νέα επίθεση. Πρέπει να κάτσω να φάω, οπωσδήποτε, ότι μου βάλει. Συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις, αναγκάζομαι να φάω τηγανητά, χοιρινά, σουβλάκια, μακαρόνια κι ό,τι άλλο δεν επιτάσσει η δίαιτά μου. Για προσεκτική διατροφή, ούτε λόγος. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος:
«Ναι».
«Τι κάνεις εκεί, τώρα»;
«Κάτι προέκυψε στη δουλειά. Στέλνω ένα email κι έρχομαι».
Ποστάρω. Πηγαίνω. Τα ξαναλέμε. Θα συνδεθώ, αργότερα, για να απαντήσω στα σχόλια του προηγούμενου ποστ.