Έχει μέρες τώρα που σκέφτομαι αν αξίζει, πραγματικά, να γράφω. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες. Δηλαδή, τι ελάχιστες, ανύπαρκτες... Τι να γράψω, τι να σας πω...
Πείτε μου: Την Τετάρτη πήγε στη δουλειά πιωμένη. Το βράδυ ήταν γκολ. Στην επιστροφή, στο αυτοκίνητο, ήμουν αμίλητος. Προσπάθησε, δύο φορές, να ανοίξει κουβέντα. Μου ήταν αδύνατο να βγάλω έστω και μια λέξη. Όταν φθάσαμε στο σπίτι, ήξερα ότι, σε κάποια στιγμή, θα ξεσπούσε ένας δυνατός καβγάς.
Πήγα και κάθισα στο κομπιούτερ. Την άκουγα, στο άλλο δωμάτιο, να πασχίζει να βγάλει τα ρούχα της. Δεν τα κατάφερνε. Με φώναξε να τη βοηθήσω. Δεν μπορούσε να φορέσει τις πιτζάμες της. Αρνήθηκα. Θα μου πείτε «προκαλείς την τύχη σου»! Ναι, έτσι είναι, αλλά ώρες - ώρες μου είναι αδύνατο να κάνω διαφορετικά.
Με κόπους και βάσανα κατάφερε να βάλει ένα ζευγάρι πιτζάμες. Άλλο πάνω, άλλο κάτω. Ήρθε εκεί που καθόμουν. Δεν είχα γράψει ούτε γραμμή. Κι αυτό μου ήταν αδύνατο να το κάνω. Ακόμη και η ψυχανάλυση φάνταζε βουνό. Δεν είπε τίποτα. Δεν καβγάδισε, όπως άλλες φορές. Προσπάθησε να με αγκαλιάσει. Την έσπρωξα μαλακά. Έφυγε. Πήγε και ξάπλωσε στον καναπέ. Έβαλε τα κλάματα. Ένα κλάμα σιγανό, σχεδόν βουβό. Έτσι την πήρε ο ύπνος. Σε δέκα λεπτά, είχε πέσει σε αλκοολικό κώμα.
Πέμπτη πρωί. Έφυγα, για την πρωινή δουλειά, χωρίς να την ξυπνήσω, χωρίς τις γνωστές φωνές, χωρίς να αποσπάσω κάποια υπόσχεση. Μου τηλεφώνησε το μεσημέρι, να μου πει ότι ήταν η μέρα του ρεπό της. Έτσι βρεθήκαμε βράδυ, μετά τη βραδινή μου δουλειά. Ήταν στεγνή. Προσπαθούσε να κάνει χιούμορ. Είδαμε μια κωμωδία στην τηλεόραση. Την τραγωδία τη ζούμε, δεν είναι ανάγκη και να τη βλέπουμε. Χθες, είχαμε διάλλειμμα.
Λοιπόν; Αξίζει τον κόπο να γράφω;
Πείτε μου: Την Τετάρτη πήγε στη δουλειά πιωμένη. Το βράδυ ήταν γκολ. Στην επιστροφή, στο αυτοκίνητο, ήμουν αμίλητος. Προσπάθησε, δύο φορές, να ανοίξει κουβέντα. Μου ήταν αδύνατο να βγάλω έστω και μια λέξη. Όταν φθάσαμε στο σπίτι, ήξερα ότι, σε κάποια στιγμή, θα ξεσπούσε ένας δυνατός καβγάς.
Πήγα και κάθισα στο κομπιούτερ. Την άκουγα, στο άλλο δωμάτιο, να πασχίζει να βγάλει τα ρούχα της. Δεν τα κατάφερνε. Με φώναξε να τη βοηθήσω. Δεν μπορούσε να φορέσει τις πιτζάμες της. Αρνήθηκα. Θα μου πείτε «προκαλείς την τύχη σου»! Ναι, έτσι είναι, αλλά ώρες - ώρες μου είναι αδύνατο να κάνω διαφορετικά.
Με κόπους και βάσανα κατάφερε να βάλει ένα ζευγάρι πιτζάμες. Άλλο πάνω, άλλο κάτω. Ήρθε εκεί που καθόμουν. Δεν είχα γράψει ούτε γραμμή. Κι αυτό μου ήταν αδύνατο να το κάνω. Ακόμη και η ψυχανάλυση φάνταζε βουνό. Δεν είπε τίποτα. Δεν καβγάδισε, όπως άλλες φορές. Προσπάθησε να με αγκαλιάσει. Την έσπρωξα μαλακά. Έφυγε. Πήγε και ξάπλωσε στον καναπέ. Έβαλε τα κλάματα. Ένα κλάμα σιγανό, σχεδόν βουβό. Έτσι την πήρε ο ύπνος. Σε δέκα λεπτά, είχε πέσει σε αλκοολικό κώμα.
Πέμπτη πρωί. Έφυγα, για την πρωινή δουλειά, χωρίς να την ξυπνήσω, χωρίς τις γνωστές φωνές, χωρίς να αποσπάσω κάποια υπόσχεση. Μου τηλεφώνησε το μεσημέρι, να μου πει ότι ήταν η μέρα του ρεπό της. Έτσι βρεθήκαμε βράδυ, μετά τη βραδινή μου δουλειά. Ήταν στεγνή. Προσπαθούσε να κάνει χιούμορ. Είδαμε μια κωμωδία στην τηλεόραση. Την τραγωδία τη ζούμε, δεν είναι ανάγκη και να τη βλέπουμε. Χθες, είχαμε διάλλειμμα.
Λοιπόν; Αξίζει τον κόπο να γράφω;
17 σχόλια:
διάβασα λίγο από τις μέρες και νύχτες σου, νομίζω πως αξίζει να γράφεις όσο δεν σε πνίγεσαι μέσα στις ίδιες σου τις λέξεις.
Αχ βρε διαστήματα! Μήπως τελικά η λύσει δεν είναι ο χωρισμός αλλά η προσφορά σου και η βοήθεια σου σε αυτήν; Δεν ξέρω τι προσπάθειες έχετε κάνει αλλά ίσως να άξιζε να την βοηθήσεις να πάρει επαγγελματική βοήθεια! Μερικές φορές το να φύγουμε από μια κατάσταση όσο και αν μας πληγώνει όσο και αν μας έχει κουράσει είναι σαν να την αφήνουμε να διαιωνιστεί!
Επαναλαμβάνω ότι δεν μπορώ να ξέρω όλο το ιστορικό δεν έχω άλλωστε ανατρέξει ούτε καν σε παλιότερα κείμενα. Ρώτα τον εαυτό σου τι θα ήθελες να κάνει αν ήσουν στη θέση της!
Το αν αξίζει να γράφεις το ξέρεις μόνο εσύ. Στο είπα όμως και θα στο ξαναπώ. Δεν αλλάζει αυτή η κατάσταση με διαλείμματα. Ούτε με προσπάθειες. Θέλει επαγγελματική κατάσταση και αν τα καταφέρετε. Εχω δει ανθρωπο δικό μου να πεθαίνει από αυτό και να συνεχίζει να πίνει. Να κάνει μεταμόσχευση συκωτιού για να σωθεί, να βγαίνει από 2 μήνες εντατική υγιέστατος και να συνεχίζει να πίνει. Δεν υπάρχει λογική στον αλκολισμό μην το ξεχνάς. Κανε κάτι και για κείνη και για σένα.
Σήμερα ανακάλυψα το μπλογκ σου και διάβασα μερικά από τα ποστ σου. Σοκαρίστηκα είναι η αλήθεια. Ένα πράγμα όμως θέλω να σου πω. Πρέπει ή να κάνεις κάτι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση ή να φύγεις εντελώς. Ειλικρινά, σε λυπήθηκα από αυτά τα λίγα που διάβασα. Δεν αξίζει ένας άνθρωπος να περνάει τέτοιες καταστάσεις, μόνο και μόνο επειδή κάποιος άλλος άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το τεράστιο πρόβλημα που έχει. Πώς να το πω, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ. Καταλαβαίνω ότι η φίλη σου περνάει πολύ πολύ δύσκολα, δεν τα κάνει όλα αυτά έτσι για το κέφι της. Αλλά κι εσύ είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, δεν τα αξίζεις όλα αυτά. Ειδικά όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό.
Αν θέλεις, σε παρακαλώ, γράψε μου σε αυτό το email: cellophaneflower86@hotmail.com
Όχι, γιατί εκτίθεσαι. Προσπάθησε να τα διαβάσεις κάποια στιγμή όλα αυτά που για να διαπιστώσεις πόσα λίγα κάνεις για το ζόρι σου.
@ αυτή
Προς το παρόν, επιπλέω
;-)
@ allitnil
Αγγίζεις μια πλευρά που με έχει βασανίσει αρκετά. Η απάντηση, πάντως, είναι "δεν ξέρω".
@ nat
Αν-αστασία, μάλλον αξίζει. Με συγκλόνισε η εμπειρία σου. Είχα μείνει μπροστά στο σχόλιο για μια ώρα, στήλη άλατος. Όλοι θέλουμε να λέμε "δε θα συμβεί σε ΄μας", αλλά τελικά η ζωή, απλά, επαναλαμβάνεται (κύκλους κάνει) σε σημείο που γίνεται φάρσα.
@ elena
Όχι λύπηση. Ούτε γράφω ό,τι γράφω, για να με λυπηθούν. Αν δω ότι, από τα σχόλια, πάμε προς τα εκεί, το έχω κλείσει στο επόμενο λεπτό. Το ποστάρισμα στο "ζόρι" είναι μια ψυχανάλυση. Σε κάποια στιγμή, θα σου στείλω email.
@ november
Εκτίθεμαι από τις πράξεις μου (την παραμονή μου) ή κάνω, τελικά, ελάχιστα γι αυτόν τον άνθρωπο; Πρέπει, λοιπόν, να κάνω περισσότερα και να σταματήσω να ποστάρω; Εδώ σε θέλω φιλενάδα: Τι είναι αυτό που έπρεπε να έχω κάνει και δεν έκανα;
Den tha valeis mialo me tpt diladi e...???A re diastimata...
Πολύ μεστή και γλαφυρή η περιγραφή των βιομάτων σου. Είσαι δυνατή πένα, εύγε.
πάλι τα ίδια...
@ eddie - krotkaya
You can't teach an old dog new tricks
@ karl marx & spencer
Βοηθάνε και τα βιώματα. Ευχαριστώ και καλώς ήρθες.
Ευτυχώς η δική μου ιστορία έχει προστοπαρόν αίσιο τέλος. Σταμάτησε να πίνει και πάει καλύτερα η υγεία του. Τι να το κάνεις όμως; Χασαμε 10 χρόνια από τη ζωή μας και ποτέ δεν θα σταματήσουμε να φοβόμαστε όταν χτυπάει το τηλέφωνο τη νύχτα. Ευχομαι κουράγιο.
You can't teach an old dog new tricks...μόνος σου το λες. Τώρα, το γράψιμο είναι το λιγότερο. Αν έτσι βρίσκεις μια διέξοδο και εκτονώνεσαι κάντο. Για να ξεφεύγεις λίγο. Αν πάλι οχι, αστο. Καλησπέρα...
ανόητες αγγλικές παροιμίες!
κανένα άλλο επιχείρημα έχετε???
:ΡΡΡΡ
@ nat
Εύχομαι να μπορείς να ακούς το τηλέφωνο, χωρίς να πετάγεσαι από το κρεβάτι. Κι όπως είπε ο μεγάλος φιλόσοφος Ντέιβιντ Μπερν,
Letting the days go by
let the water hold me down
Letting the days go by
water flowing underground
@ goudaki
Καλησπέρα. Γι αυτό συνεχίζω
@ krotkaya
Έχουμε: συνεχίζουμε επειδή μας διαβάζετε!
:-Ρ
κάπως καλύτερα! :)
ζηστε ρεεεεεεεεεεεεεεεε αυτο να μαθετε να κανετε
ζηστεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε δεν ζουμε γι αυτο χανουμε τους εαυτους μας.ΖΗΣΤΕ.
όταν καμιά φορά έχω κάποιο υπαρξιακό δίλημμα,αναρωτιέμαι τι θα έκανε ο Έρνεστ χέμινγουεη στη θέση μου,και πάω και πίνω τον κώλο μου
Δημοσίευση σχολίου