Γενναιοδωρία

Περασμένα μεσάνυχτα. Τον είδαμε στα φανάρια του Νοσοκομείου Β ΙΚΑ, στο Φοίνικα. Γνώριμη φιγούρα. Γερασμένος, ή από τα βάσανα ή από το ποτό, παρακαλούσε τους οδηγούς να τον πάνε στο νοσοκομείο. Το κεφάλι του ήταν τυλιγμένο με γάζες.
Είναι η μανία του. Με το που πίνει, για έναν άγνωστο λόγο, πηγαίνει στο διανυκτερεύον και ζητά να του μπαντάρουν τα τραύματα. Οι γιατροί, μη μπορώντας να κάνουν αλλοιώς, βάζουν συνήθως μια νοσοκόμα να τον τυλίξει με κάποιον επίδεσμο. Κι έπειτα καλούν ασθενοφόρο, για να μεταφερθεί στην ψυχιατρική κλινική που εφημερεύει. Καθώς το προσωπικό δεν επαρκεί, εκείνος ξεφεύγει και βγαινει στο δρόμο, για να επιστρέψει μετά από λίγο, έως ότου έρθει το ασθενοφόρο του.
Τον είδε στα φανάρια. Έλυσε τη ζώνη της, να πάει να τον βοηθήσει. Τη σταμάτησα. Πήγα να της εξηγήσω, ότι ο παπούς δεν έχει τίποτα, παρά μια θολούρα στο μυαλό κι εκείνη δε θα μπορούσε να του κάνει το παραμικρό.
Γύρισε, με κοίταξε με βλέμμα άγριο, θυμωμένο: "Θα ΄θελα να ΄ξερα... Αγάπησες ποτέ κανέναν εκτός από τον εαυτό σου; Ήσουν ποτέ γενναιόδωρος; Είτε εσύ, είτε κανείς από την οικογένειά σου";
Δε μίλησα. Τι να πω άλλωστε; Φθάσαμε σπίτι και ήθελα να ποστάρω κάτι γι αυτό. Να ψυχαναλυθώ. Κάθισα μπροστά στο κομπιούτερ. Ήρθε δίπλα μου.
"Εδώ θα καθίσεις";
Πήγα ν ανοίξω το στόμα μου. Δεν πρόλαβα.
"Κάνε ό,τι θες. Εξάλλου, εσύ μόνον το κομπιούτερ σου αγαπάς"!
Πήρε μια μπίρα και χώθηκε στην τουαλέτα, με ένα τσιγάρο. Άφησε το νερό στη μπανιέρα να τρέχει. Ανησύχησα. Με τη δικαιολογία ότι κάτι ήθελα να πάρω, την ανάγκασα και βγήκε έξω. Πήγε και κοιμήθηκε στο άλλο δωμάτιο.
Το πρωί, την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, ήρθε δίπλα μου.
"Συγνώμη. Ήπια πάλι. Το ξέρω, δεν έχω δικαιολογία. Είχαν περάσει, όμως, τόσες μέρες... Είχα ένα πρόβλημα στη δουλειά και μ΄ έριξε..."
"Ρε Κατερίνα, μήπως στο μεθύσι σου λες αλήθειες; Μήπως έχουμε άλλο πρόβλημα, μεταξύ μας, στη σχέση μας";
"Το πρόβλημα το έχω εγώ. Ήμουν σίγουρη ότι, τόσες μέρες που κατάφερα να το ελέγξω, είχα καταφέρει να απαλλαγώ. Έκανα λάθος".
Το κακό ρε γαμώ το, είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά...