Κάπου να τα πω μη σκάσω

Είναι τέσσερις παρά 10 το ξημέρωμα. Τα χέρια μου τρέμουν, το στήθος μου με σφίγγει κι έχω πίεση 23 η μεγάλη και 13 η μικρή. Το στόμα μου κολλάει, δείγμα ότι το ζάχαρό μου έχει ανέβει σε δύσκολους αριθμούς.
Αν υπάρχει Θεός, ας με βοηθήσει κάπως. Δεν ξέρω πώς, αλλά εκείνος θα ξέρει. Αν υπάρχουν φίλοι, ας διαβάσουν και ας χτυπήσουν την πλάτη. Τι άλλο να κάνουν κι αυτοί. Τους έχω κάνει κοινωνούς στη μιζέρια.
Λοιπόν: Η Πρωτοχρονιά ξεκίνησε με την τελευταία μου προσπάθεια να αποδεχτώ ότι δεν έχει συμβεί το παραμικρό. Ή να αποδεχτώ ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Κάναμε έρωτα. Πήγαμε στους δικούς μου για φαγητό. Την πήγα στη δουλειά (ναι, δουλεύει τέτοια μέρα και μάλιστα ως αργά).
Στις 11.30 μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Μου είπε ότι θα επέστρεφε με κάτι συναδέλφους.
Στις 2.25 -και μετά από καμια εικοσαριά αναπάντητες κλήσεις- εδέησε να το σηκώσει. Μου είπε ότι ήταν για ένα ποτό, με τα παιδιά της δουλειάς και θα ξεκινούσαν για το σπίτι.
Ως αυτήν την ώρα, 4 τα ξημερώματα, δεν έχει έρθει. Στις 3.35 προσπάθησα να την ξαναβρώ στο κινητό. Έκανα 3 αναπάντητες και στην τέταρτη η γραμμή κόπηκε. Το ΄κλεισε; Τέλειωσε η μπαταρία; Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία.
Χτυπάω τα πλήκτρα με όλη μου τη δύναμη. Θα διαλύσω το λαπτοπ. Θέλω να τα διαλύσω όλα εδώ μέσα. Τα δυο γατιά της κλαίνε συνέχεια και δεν έχω καμία όρεξη να δω για ποιο λόγο. Αυτήν τη στιγμή δε με νοιάζει, ό,τι κι αν πάθουν. Δε με νοιάζει ακόμη κι αν πάθει κάτι η ίδια. Δεν τη νοιάζει, στο κάτω - κάτω.
Δεν μπορώ, όμως, να πέσω να κοιμηθώ λες και δεν έχει συμβεί το παραμικρό. Οι σφυγμοί μου πάνε σαν τρελοί. Με πατημένα τα 40 αρχίζω και πιστεύω ότι το εγκεφαλικό είναι κοντά. Κι αν δεν έρθει απόψε, θα έρθει την επόμενη φορά.
Και τώρα τα δύσκολα. Χωρίζω. Πόσο θα διαρκέσει αυτή η διαδικασία, δεν γνωρίζω. Μάλλον θα διαρκέσει πολύ. Φοβάμαι ότι, αύριο το βράδυ, θα επιστρέψει πιωμένη στο σπίτι και θα καταστρέψει κάποια από τα πράγματά μου πάνω στο μεθύσι της, από τη στιγμή που θα της έχω ανακοινώσει την απόφασή μου. Πράγματα που μάζεψα με κόπους και βάσανα μετά το διαζύγιό μου. Βλέπετε, είχα την τύχη να χωρίσω και πριν πέντε χρόνια και ν αφήσω ουκ ολίγα, καθότι υπήρχε κι ένα παιδί.
Πρέπει να βρω σπίτι. Δηλαδή, να εξοικονομήσω χρήματα για τη μετακόμιση. Κανένα χιλιάρικο για τη μετακόμιση, άλλα τόσα για τα ενοίκια. Κι άντε να μετακομίσεις μέσα στο χειμώνα. Και τα έξοδα τρέχουν: διατροφή, το σχολείο του παιδιού, κάρτες, δάνεια, βενζίνες...
Μ αρέσει που πριν 15 μέρες αγοράσαμε μια βιβλιοθήκη. Τώρα θα μείνω με δύο βιβλιοθήκες, μια κρεβατοκάμαρα, δυο διπλούς καναπέδες, ένα γραφείο και ένα τραπεζάκι σαλονιού. That;s all falks. Έτσι γράφεται; Τώρα δεν είμαι σε κατάσταση να σκεφτώ πώς γράφεται μια λέξη.
Από ηλεκτρικές συσκευές, πάω καλά: έχω ψυγείο, ένα κουζινάκι της πλάκας, 32άρα τηλεόραση, χόουμ θίατερ, ντι βι ντι, πικ απ, τέσσερα ηχεία. Έχω έναν πίνακα αξίας και δυο ζωγραφιές της κόρης μου (ακόμη μεγαλύτερης αξίας). Έχω εκατοντάδες βιβλία και εκατοντάδες dvd και cd και μερικές δεκάδες βινύλια. Αυτά. Άντε να τα ζαλωθώ, να φύγω. Γιατί προκοπή εδώ δεν έχει. Μπας και σώσω και τίποτα, δηλαδή, από την αλκοολική μανία της.