Ξανά...

Ήταν εκεί! Μέσα στο φούρνο μικροκυμάτων.
Στην αρχή νόμισα ότι ήταν τσάι. Μετά σκέφτηκα: Η Κατερίνα τσάι; Ούτε άρρωστη δεν το βάζει στο στόμα της. Έβγαλα το κόκκινο φλυτζάνι και μύρισα...
Ούτε φασκόμηλο, ούτε χαμομήλι. Βύνη. Κριθάρι. Μπίρα... Ο εφιάλτης είχε ξανάρθει. Και ήταν, μόλις, 4 το απόγευμα.
Τσατίστηκε. "Γιατί έψαξες", με ρώτησε; Προσπάθησα να την πείσω ότι τυχαία άνοιξα τον φούρνο. Δεν την έπεισα. Φύγαμε μουτρωμένοι.
Το βράδυ τσακωθήκαμε. Μετά από αρκετές ημέρες... Εκεί που είχα αρχίσει να πιστεύω -και πάλι- στην ελπίδα.
Και τώρα; Τώρα, μία από τα ίδια. Θα συνεχίσω να πιστεύω.

ΥΓ. Για τη φίλη που αναρωτήθηκε μήπως πίνει για να αποδείξει ότι δεν είμαι γονιός της: Μου πέρασε κι εμένα από το μυαλό. Της το είπα, κάποια στιγμή, που ήταν νηφάλια. Δεν ήθελε ούτε να το ακούσει. Επέμενε ότι θέλει να σταματήσει, ότι στους ΑΑ και στον ψυχολόγο πήγε για να γλιτώσει. Τι να πιστέψω;