Βουλιάζω

Βουλιάζω ολοένα και περισσότερο στη δίνη της ανασφάλειάς μου. Εγώ, το πλάσμα με εγωισμό μεγέθους Ατλαντικού Ωκεανού, τρέμω στη σκέψη της απόρριψης.

Και μη βιαστεί κανείς να σκεφτεί ότι αισθάνομαι ανασφάλεια για την περίπτωση που θα έμενα μόνος μου, μακριά από την Κατερίνα. Η ανασφάλειά μου πηγάζει και πλημμυρίζει τη σχέση μου μαζί της κι όχι το χωρισμό μου.

Ναι, είμαι ανασφαλής. Είμαι ανασφαλής επειδή ποτέ δεν έλαβα μια πειστική εξήγηση για το ζόρι μου. Γιατί ποτέ δεν τηρήθηκαν οι ελάχιστες υποσχέσεις. Γιατί σε ερωτήματα που εγώ θεωρώ καίρια, όχι μόνον δεν πήρα απάντηση, αλλά εισέπραξα υπεκφυγές.

Τι σημασία έχει, τώρα, η Αρχαία Ιστορία; Σημασία έχει ότι αισθάνομαι –και είμαι- ανασφαλής. Ότι αντιδρώ στην επιθυμία της να βγει έξω, με τις φίλες της, επειδή δεν έχω την παραμικρή εγγύηση πως θα γυρίσει νηφάλια, σώα και αβλαβής. Επειδή, όσες μα όσες φορές (εκτός από ΜΙΑ, που τη θυμάμαι πολύ καλά) βγήκε έξω, είτε με φίλες της, είτε με φίλους της, είτε με συναδέλφους της, η επιστροφή της ήταν ένα μαρτύριο για ΄μένα.

Στο προηγούμενο ποστ σας περιγράφω τι έγινε στο πάρτι. Καταλαβαίνετε, τώρα, τι ένοιωσα, όταν Σάββατο βράδυ μου ανακοίνωσε πως θα πάει και στο πάρτι της Κυριακής.

Αλλά τα σκοτσέζικα ντουζ δεν τελείωσαν εδώ. Πρωί της Κυριακής, ντυμένη για βραδινή έξοδο, μου δηλώνει ότι δε θέλει, τελικά, να πάει στο πάρτι. Με ζώνουν τα φίδια. Με τρώει σαράκι. Σε τρία τηλεφωνήματα, κατά τη διάρκεια της ημέρας, τηλεφωνήματα που ΕΓΩ έκανα (εκείνη ούτε με πήρε) ρωτώ τι θα γίνει το βράδυ. Αντιδρά.

Και, στις 11 το βράδυ, στο τέταρτο τηλεφώνημά μου, παίρνω την απάντηση: «Θέλω να περάσω, λίγο, από το πάρτι».

Κανονικά, σε μια τέτοια απάντηση, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει το παραμικρό. Λες στον άνθρωπό σου «Καλή διασκέδαση. Θες να σε περιμένω»; Σου απαντάει ανάλογα και περνάει αυτός καλά κι εσύ καλύτερα.

Στη δική μας περίπτωση, όμως, δεν έχουμε τέτοιου είδους εξελίξεις. Γιατί, ως σήμερα, επί έξι συναπτά έτη, η έξοδος αυτού του είδους, καταλήγει σε άγριο μεθύσι (εκτός από ΜΙΑ φορά, το ξαναγράφω). Δε σου βγαίνει, λοιπόν, το «καλά να περάσεις». Ο λαιμός σου ξεραίνεται, νοιώθεις ένα βάρος στο στήθος, έναν πόνο στο στομάχι και βγάζεις μια ξεψυχισμένη φωνή. «Καλά…»

«Με στεναχώρησες», μου είπε η Κατερίνα(που δε γιορτάζει σήμερα). Όμως δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο. Αν πάει στο πάρτι, θα της προσφέρουν ποτό. Και θα το πάρει. Θα το πιει. Το ένα ποτό θα φέρει το άλλο. Κι ύστερα;

Ύστερα, στην καλή περίπτωση, θα ΄ρθει ξημερώματα στο σπίτι, θα πέσει σε αλκοολικό κώμα και θα ξυπνήσει, με τα χίλια ζόρια, το μεσημέρι.

Στη μέτρια περίπτωση, θα παίρνει τηλέφωνο ξημερώματα, να τη μαζέψω, χωρίς, όμως, να μπορεί να μου πει πού βρίσκεται.

Στη χειρότερη περίπτωση, θα εξαφανιστεί από προσώπου γης ως το επόμενο μεσημέρι. Κι όταν τη βρω στο κινητό, θα πάρω τις πιο τρελές απαντήσεις που έχω ακούσει στη ζωή μου:

«Κοιμήθηκα στο γραφείο».

«Κοιμήθηκα σε μια φίλη μου».

«Δεν ήμουν καλά και πήγα σε ξενοδοχείο».

«Δεν ξέρω πώς, αλλά ξύπνησα στο νοσοκομείο».

Ή, ακόμη πιο χειρότερα, η απάντηση δε θα είναι απάντηση:

«Άστο τώρα, έχω δουλειά».

«Σε παρακαλώ, μη με φέρνεις σε δύσκολη θέση».

«Άστο, ντρέπομαι».

«Μωράκι μου, ήταν η τελευταία φορά».

«Δε θα ξαναγίνει».

«Τελείωσε».

«Σήμερα είναι μια άλλη μέρα».

Και τώρα, η πρόβλεψη της βραδιάς: Θα γυρίσει ξημερώματα. Θα ξεραθεί σε αλκοολικό κώμα. Την επομένη, όταν θα της ζητήσω να μιλήσουμε, θα εισπράξω ένα «Όχι τώρα», μαζί με ένα «Με στεναχώρησες»… Λες κι εγώ τη σπρώχνω στο ποτό.

Κι αν τη σπρώχνω, ρε γαμώ το, ας το πει. Ας μου πει: «Τέρμα ως εδώ. Με καταστρέφεις. Στο δρόμο σου κι εγώ στον δικό μου»!

Αλλά όποτε το είπα εγώ αυτό, δεν έγινε τίποτε. Και δεν μπορώ να τη βλέπω, μεθυσμένη, έξω από τη δουλειά μου, να περιμένει. Δεν το αντέχω. Είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι.

Για όσους βιαστούν να πουν: «Χώρισε»! Σας λέω ένα πράγμα: Δεν αντέχεται η εικόνα ενός ανθρώπου, στα πρόθυρα της εξαθλίωσης, έξω από τη δουλειά σου, να σε περιμένει όπως οι Εβραίοι το Μεσσία. Πρέπει να γίνεις πολύ σκληρός, για να γυρίσεις από την άλλη και να φύγεις, λες και δεν έχει συμβεί τίποτα. Λες και ο άνθρωπος αυτός, είναι ένας ξένος. Λες και δε μοιραστήκατε όνειρα, ελπίδες, κρεβάτι, σπίτι, σκέψεις, ζωή.