Ανα-παλαίωση αλκοόλης

Η Κατερίνα ξανάπιασε δουλειά εκεί που γνώρισε, από πολύ κοντά, το αλκοόλ. Εκεί που χάθηκε στους βαθμούς αλκοόλης, που ζαλίστηκε με τις ουσίες και τα οινοπνεύματα.
"Δεν μπορώ να ζω σε μια γυάλα. Θα τα καταφέρω", είπε.
Δεν έπραξε, όμως. Κάθε βράδυ, πλέον, αναζητά το κουτάκι της μπίρας. Το βλέπω, το νιώθω, ότι δεν μπορεί να τα παρατήσει. Κάθε πρωί, η ίδια κουβέντα:
"Πού θα πάει; Τι θα γίνει";
Και κάθε φορά, η ίδια απάντηση:
"Βοήθησέ με. Χρειάζομαι αυτήν τη δουλειά. Τη χρειαζόμαστε και οι δύο. Δείξε εμπιστοσύνη. Θα τα καταφέρω".
Το κακό είναι ότι, κάθε βράδυ, μου δείχνει ότι είναι καταδικασμένη να μην... Κάθε πρωί, ότι είναι αποφασισμένη να...
Όποτε το ψάχνω, ψυχρά, μέσα μου, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα: "Απλά, χάνω χρόνο". Σαν τον ποδοσφαιριστή, που πετάει τη μπάλα στην εξέδρα, πριν αρχίσουν οι καθυστερήσεις στο παιχνίδι. Το μόνο που καταφέρνει είναι να δώσει στο διαιτητή το δικαίωμα να κρατήσει κι άλλη καθυστέρηση...
Η δουλειά αυτή τελειώνει στο τέλος του μήνα. Θα κάνω υπομονή.
Μετά;