Επιστροφή

Επιστρέφει. Την ώρα αυτή είναι στο Ιντερσίτι. Προορισμός, Θεσσαλονίκη. Και οι Αλκυονίδες θα ανήκουν, πλέον, στο παρελθόν.
Γιατί -δεν σας τα είπα τα νέα- από τη Δευτέρα ήμουν μόνος. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόλαβα να καταλάβω εργένικη ζωή. Λίγο τη Δευτέρα που την πήγα στο σταθμό, λίγο την Τρίτη που χάλασε το λαπ τοπ κι έτρεχα να παραγγείλω νέο Pc, αφού αποφάσισα να χρησιμοποιώ το λαπ τοπ ως λαπ τοπ κι όχι ως βιομηχανικό εργαλείο, λίγο που την Τετάρτη με τράκαρε ένας ταξιτζής κι έφυγε, κύριος, λες και δεν είχε συμβεί το παραμικρό, λίγο που την Πέμπτη είχε πάρα πολλή δουλειά, έφθασε η Παρασκευή κι ούτε κατάλαβα ότι έλειπε.
Και τώρα, τα κεφάλια μέσα. Για να καταλάβετε, ενώ τις προηγούμενες ημέρες μου τηλεφωνούσε κάθε τόσο (ειδικά το βράδυ έπαιρνε πάντα στη 1.30, ώρα που επιστρέφω στο σπίτι και πάντα στο σταθερό, σα ξυπνητήρι, για να τσεκάρει), σήμερα με πήρε το πρωί κι από τότε αγνοείται η τύχη της. Χάθηκε κάπου στα στενά της Πλάκας και στο Μοναστηράκι, αγοράζοντας βινύλια. Την πέτυχα, με τα χίλια ζόρια, στην αποβάθρα του σταθμού. Με το ζόρι άρθρωνε μια κουβέντα.
Δεν ξέρω τι θα συναντήσω, αν και το υποψιάζομαι.
Τα λέμε...