Μόνος...

Το αυτοκίνητο είχε πλημμυρίσει από τη μυρωδιά: Οινόπνευμα. Με το ζόρι κρατούσε ανοικτά τα μάτια της. Ήξερα ότι, από λεπτό σε λεπτό, θα ξεσπούσε. Όπως γίνεται κάθε φορά. Και ξέσπασε.

Έκανα υπομονή. Δεν είπα τίποτα. Φθάσαμε στο σπίτι, έπεσε να κοιμηθεί και, μέσα σε δευτερόλεπτα είχε πέσει σε αλκοολικό κώμα. Μετά από προσπάθειες μισής ώρας κατάφερα να δημιουργήσω μια γωνιά στο ίδιο κρεβάτι, για να απλώσω το κορμί μου κι εγώ.

Σκέφτηκα να φύγω. Να πάρω των ομματιών μου, που λένε. Αλλά να πάω που; Οι φίλοι μου, όλοι παντρεμένοι με παιδιά (λόγω ηλικίας) μπορεί να είναι πρόθυμοι να ανοίξουν τα σπίτια τους, αλλά εγώ -ευγενικός από τη φύση μου- αδυνατώ να χτυπήσω αυτές τις πόρτες, ξημερώματα. Να αναστατώσω οικογένειες και να τις κάνω κοινωνούς του δικού μου ζοριού.

Στους δικούς μου; Ούτε κι αυτό γίνεται. Άνθρωποι ηλικιωμένοι, θα σκοτώνονταν από κάτι τέτοιο. Θα ήταν γι αυτούς μαχαιριά στην καρδιά.

Σε ξενοδοχείο; Ναι. Για πόσο, όμως; Πόσα χρήματα θα έπρεπε να ξοδέψω, πέρα από συναίσθημα και πόνο, για να ξεπεράσω αυτήν την κατάσταση; Ως πότε θα ζούσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου ξενοδοχείου; Με την περίεργη εκείνη μυρωδιά που παίρνουν τα σεντόνια όταν βγαίνουν από τον κλίβανο;

Περιορίστηκα στη μοναξιά μου, στη γωνιά του κρεβατιού. Βυθίστηκα στις σκέψεις μου και συνάντησα τον Ύπνο. Ήρθαν και τα Όνειρα. Μαύρα, άραχλα. Χωρίς φως, χωρίς ελπίδα. Ξύπνησα κατάκοπος, λες και δεν είχα κοιμηθεί ούτε λεπτό, λες και έτρεχα ως εκείνη την ώρα σε λιβάδια, σαν το άλογο, για να ξεφύγω από τον Ίσκιο μου, σύγχρονος Βουκεφάλας.

Ήρθε μια άλλη μέρα. Ίσως να ήρθε κι η λύτρωση.