H Κατερίνα

Τη γνώρισα στη δουλειά. Και -είναι αλήθεια- η Αθανασία δεν είχε φύγει από τη ζωή μου. Δηλαδή, στην πραγματικότητα, αναχωρούσε. Ε λα νάβα βα, δηλαδή. Αλλά ούτε εκείνη ήθελε να το δεχτεί, ούτε εγώ ήμουν έτοιμος να το απαιτήσω.
Το πως απέπλευσε η Αθανασία, θα το δούμε αργότερα. Τώρα θα δούμε πως κατάπλευσε η Κατερίνα.
Ως θύελλα. Μπήκε υγρή κι έφυγε παρασύροντας σπίτια, αυτοκίνητα, ανθρώπους. Σκέτο τσουνάμι.
Ήμουν, λοιπόν, στη δουλειά. Καινούργιος. Σε νέο περιβάλλον. Έψαχνα να ακουμπήσω κάπου, να γεμίσω ένα συναισθηματικό κενό που έσερνα μαζί μου από πιτσιρίκι και να πω δυο κουβέντες με κάποιον που δεν με κοιτούσε με βλέμα του στιλ "εσύ ρε κωλόπαιδο ήρθες για να μου φας τη θέση";
Βρεθήκαμε στο φωτοτυπικό. Ήθελε να βγάλει φωτοτυπίες. Κι εγώ το ίδιο. Της παραχώρησα τη σειρά μου. Μετά το βλέμμα μου. Έπειτα την καρδιά μου. Τη ζωή μου. Κι έγινε το ζόρι μου.
Το τι ακριβώς είναι το ζόρι μου, θα το δούμε αργότερα. Λίγα λόγια για την Κατερίνα:
Θύελλα. Αυτό τα λέει όλα. Μπαίνει, σαρώνει, καταστρέφει, ισοπεδώνει. Πώς λέμε ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει; Καμία σχέση.
Χάρηκε που της έδωσα τη σειρά μου. Φωτοτύπησε ό,τι ήθελε κι έφυγε, γυρνώντας μου την πλάτη. Ωραία πλάτη. Κι ωραίος κώλος. Πριν, όμως, είχα δει τα μάτια της. Πετούσαν φλόγες. Μετά πρόσεξα και τα υπόλοιπα.
Παρένθεση. Αυτά για τα μάτια και τις υπόλοιπες μαλακίες, τις γράφω για το γυναικείο κοινό. Ότι και καλά με τράβηξε το βλέμμα της, ότι κοιτούσε και μιλούσαν τα μάτια της κι άλλα τέτοια επικολυρικά. Το γυναικείο κοινό μπορεί να διαβάσει ως εδώ. Από εδώ και κάτω ως το κλείσιμο της παρένθεσης, αυτά που θα γραφούν αφορούν το ανδρικό κοινό. Λοιπόν, παίδες. Είχε έναν κώλο ποίημα. Ακόμη τέτοιος είναι. Ούτε ψωμάκια, ούτε περιττά λίπη, ούτε ίχνος κυτταρίτιδας. Είχε δύο τατού. Το ένα σε μέρος που δεν το έβλεπες ακόμη. Είχε στήθος που χωρούσε σε ποτήρι σαμπάνιας -που λένε και οι Γάλλοι. Ε, μετά, είδα και τα μάτια της. Κλείνει η παρένθεση, επανέρχεται και το γυναικείο κοινό.
Από ύψος δεν έλεγε τίποτα. Δηλαδή, κάτι προσπαθούσε να πει, αλλά δεν... Αργότερα έμαθα ότι έπαιζε βόλεϊ. Προφανώς, αυτοί που μου το είπαν, ήταν τυφλοί. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, έπασχαν από καταρράκτη -ίδιο μ αυτόν της Έδεσσας.
Ενώ με την Αθανασία άνοιξα το στοματάκι μου κι έλεγα διάφορες μαλακίες, στην περίπτωση της Κατερίνας δεν είπα κουβέντα. Μούγγα. Η σιωπή του αμνού. Ή, καλύτερα, του βοός. Ούτε μούγκρισμα βγήκε. Έμεινα παγωτό, δίπλα στο φωτοτυπικό, να την βλέπω να εξαφανίζεται στο διάδρομο. Όχι, μην ανησυχείτε. Δεν έγινε καπνός. Απλά απομακρύνθηκε. Αλλά έτσι δεν γράφουν οι συγγραφείς ροζ μυθιστορημάτων;
Τώρα θα μπορούσα να γράψω ότι "από εκείνη τη στιγμή βάλθηκα να την πλησιάσω, να της μιλήσω". Θα ήταν ψέμμα. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό. Πήγα και κάθισα στο γραφείο μου, ήσυχα-ήσυχα κι έκανα τη δουλίτσα μου. Όμως, ο διάολος, κατέστρωνε τα δικά του σχέδια. Ή, ο Θεός.
Μη βιαστείτε να πείτε "πήγε εκείνη και του μίλησε". Ούτε έτσι έγινε. Το πράμα περπάτησε αργά. Απελπιστικά αργά. Τόσο που μπροστά του, το Καλημέρα Ζωή του Φώσκολου είναι ταινία του Τζορτζ Λούκας.
Δε σκοπεύω να σας σπάσω τα αρχνεύρα παραθέτοντας όλες τις λεπτομέρειες. Στο κεφάλαιο γνωριμία θα φθάσουμε σχετικά γρήγορα. Αφού πρώτα πούμε τι εστί "Μπέμπα" αλλά και ποιος στην ευχή είμαι εγώ.
Γιατί αυτή η ιστορία είναι, ουσιαστικά, μια μάχη των εγώ.
Λεπτομέρεια: Μπορει την ίδια μέρα να μην είπα κουβέντα, την επομένη όμως, αποφάσισα να μάθω δυο τρια πράγματα για το πλάσμα του φωτοτυπικού. Έτσι πλησίασα το Ρόιτερς του γραφείου. Όχι, δεν ήταν γυναίκα. Άνδρας ήταν. Ο (το ο κεφαλαίο, Ο) Κουτσομπόλης. Αυτό ήταν και το λάθος μου. Μπορεί εγώ να άμαθα ότι ήθελα. Μετά από πέντε λεπτά, όμως, όλο το γραφείο γνώριζε τι γνώριζα και ότι είχα ζητήσει να μάθω αυτά που έμαθα. Με το κατάλληλο αλατοπίπερο, είχαν μία ιστορία αμαρτίας, έρωτα και προδοσίας, την οποία μπορούσαν να διανθίσουν κατάλληλα, σπρώχνοντάς με στο να τους κάνω το χατίρι.
Έμαθα, λοιπόν, ότι η Κατερίνα ήταν από μία επαρχιακή πόλη (ας την πούμε Βόλο, για να θολώσουμε τα νερά), ότι ζούσε μόνη στη μεγάλη πόλη κι ότι έφευγε από το γραφείο πάντα μόνη της. Ότι, μερικές φορές, την περίμενε σγκεκριμένος ταξιτζής και πήγαινε τα βράδια σε συγκεκριμένο μπαράκι.
-Γιατί τόσο ενδιαφέρον;
Ο συνομιλητής μου είχε δώσει. Ήταν ώρα να πάρει. Πούλησε και σκόπευε να αγοράσει.
-Έτσι μωρε, από περιέργεια.
Φράση κλισέ, η οποία δεν πείθει τον συνομιλητή μας. Αντιθέτως, του επιβεβαιώνει όσες υποψίες έχει, όπως, για παράδειγμα, ότι το άτομο για το οποίο ζητήσαμε πληροφορίες, μας γυάλισε για τα καλά.
-Α!
Επιφώνημα κλισέ, το οποίο σου δίνει να καταλάβεις ότι ο συνομιλητής σου δεν πίστεψε κουβέντα από όσα του είπες. Μετά από ένα "α", αποφύγετε να παραδεχτείτε, έστω και στο ελάχιστο, ότι υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον.
-Εντάξει, είναι και νόστιμη...
Είχα κάνει το λάθος.
-Έτσι πες. Όχι μαλακίες σε μένα, από περιέργεια και τέτοιες αηδίες...
Δαγκώθηκα. Με δύναμη. Ήταν, όμως, αργά. Μπήκα στην αίθουσα των γραφείωνκι είχα την εντύπωση ότι με κοίταζαν όλοι. Έσκυψα να δω το φερμουάρ μου. Ήταν κλειστό. Αν με κοιτούσαν, με κοιτούσαν για άλλο λόγο. Άρα γνώριζαν... Άρα...
Έτσι αποφάσισα να μην ξανασχοληθώ με το θέμα Κατερίνα. Το θέμα θα ασχολούνταν μαζί μου, μετά από μία σατανική σύμπτωση.