Εισαγωγή

Γνώρισα την Κατερίνα όταν ήμουν παντρεμένος με την Αθανασία. Το σκέφτηκα καλά. Η Αθανασία -είπα- είναι κάτι που αναζητούν όλοι, όμως κανείς δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα. Γιατί να είμαι εγώ ο τυχερός; Έτσι χώρισα την Αθανασία για την Κατερίνα.
Έλα, όμως, που η Κατερίνα είχε ένα κουσούρι... Μεγάλο κουσούρι... Έπινε. Κι όταν λέμε έπινε, εννοούμε ότι ρουφούσε όλο το Βόσπορο. Και την Κασπία θάλασσα μαζί.
Και να σκεφθεί κανείς ότι χώρισα την Αθανασία, επειδή ήταν γεμάτη κουσούρια. Όχι, δεν έπινε. Ούτε χαρτόπαιζε. Ούτε ΚΚΕ ήταν. Απλά, όσο μεγάλωνε, έμοιαζε όλο και περισσότερο με τη μάνα της. Ξέρεις τι είναι να μοιάζει η γυναίκα σου με την πεθερά σου; Ειδικά όταν πεθερά είναι η «Μπέμπα».
Ποιά είναι η «Μπέμπα», ποιά η Αθανασία και ποιά η Κατερίνα, θα τα δούμε όλα, σιγά σιγά. Υπομονή να έχεις καλέ μου αναγνώστη και όλα θα τα μάθεις. Θα μάθεις, επίσης, πώς καταφέρενει πάντα, ένας πότης, να γλιτώνει και να γίνεται αγαπητός. Και πώς όλοι τον αγαπούν κι όλοι σε κατακρίνουν, επειδή θέλεις να το κόψει το ρημάδι.
Στα επόμενα ποστ (υπομονή να έχεις μόνον) θα ζήσεις μαζί μου την αγωνία μου, να σταματήσω τον Ορέστη Μακρή να χτυπάει το κουδουνάκι από το παϊτόνι. Γιατί ο Ορέστης ήταν γραφικός. Όταν, όμως, η γραφικότητα αυτή γίνεται η ζωή σου, τότε τα πράγματα ξεφεύγουν. Κι άμα ξεφύγουν... βράσε όρυζα. Ή, μάλλον, βράσε έναν ελληνικό, διπλό, σκέτο, να τον πιεί ο Ορέστης μπας και ξεμεθύσει.
Αρχή του παραμυθιού, καλημέρα σας.