Παρασκευή, Ιουνίου 20, 2008

Τα μυστικά του βάλτου 1

Θεέ μου, δε φθάνει; Πέντε χρόνια τώρα, με τυραννάς. Κάθε βράδυ μου παίρνεις τη ζωή, λίγη - λίγη. Είτε μόνον με την αγωνία μου, για το αν ήπιε. Είτε επειδή έχει πιει λίγο και αγωνιώ αν θα πιει περισσότερο. Είτε επειδή είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης και φοβάμαι για το αν θα την κρατήσουν στη δουλειά της, ή θα την πετάξουν σα σκυλί, να πεθάνει στο δρόμο. Είτε επειδή είναι τόσο χάλια, που δεν ξέρω αν θα καταφέρει να έρθει σπίτι, να κοιμηθεί στην ασφάλεια, στη σιγουριά, ή θα την μαχαιρώσει κάποιο πρεζόνι για να της πάρει τα χρήματα που έχει -πάντα- πάνω της, για να αγοράσει ποτό.
ΦΤΑΝΕΙ! Δεν το αντέχω άλλο! Με τιμώρησες αρκετά, νομίζω! Η ζωή μου, η καθημερινότητά μου, γαμήθηκε. Διαλύθηκε. Τα χρήματα φεύγουν, από τα χέρια μου με φοβερή ταχύτητα. Η ζωή μου κυλάει, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, με τον ίδιο τρόπο. Ας γίνει κάτι επιτέλους! Έστω και κάτι τραγικό, κάτι μεγάλο, κάτι που -ως τώρα- απευχόμουν.
Πέθανε ο αδελφός ενός φίλου της, κοντινού της ανθρώπου -κι εκείνος, της είπαν, έγινε χώμα. Πάντα ευαίσθητη, αποφάσισε να ταξιδέψει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, για την κηδεία. Φυσικά, με τρένο. Που μπορείς να περπατάς, να καπνίζεις, να πίνεις. Κανόνισε με τη δουλειά της, να δουλέψει ως αργά και, στις 2 τα ξημερώματα, να αναχωρήσει. Δουλεύει, εξάλλου, απέναντι από το σταθμό. Και; Τι έγινε; Πήγε στη δουλειά στις 8.30 το βράδυ. Ως τη 1 μετά τα μεσάνυχτα είχε κάνει, για τη δουλειά της, ένα... τηλέφωνο. Κι έπειτα τριγυρνούσε στα φαστ φουντ της περιοχής, πίνοντας.
Τη βρήκα, γύρω στα μεσάνυχτα, στους δρόμους. Μου έκλεισε το τηλέφωνο. Αποφάσισα να μην επικοινωνήσω μαζί της. Όταν είδε ότι πέρασε κοντά μια ώρα και δεν τηλεφώνησα, τηλεφώνησε εκείνη. Ατέλειωτες σιωπές σε ανοικτά τηλέφωνα. Και στο τέλος, μου είπε:
"Τι θες, από μένα, ρε γαμώ το; Γαμώ την Παναγία μου"!
Της έκλεισα το τηλέφωνο. Πήρε σε 10 λεπτά. Ζητά να πάω να της κουνήσω μαντίλι. Δε θα πάω, είμαι αποφασισμένος.
Η καρδιά μου, όμως, πονάει. Τη νοιώθω να σχίζεται. Σα να καταλαβαίνω ότι οι αρτηρίες κόβονται στα δύο. Το αριστερό μου χέρι μουδιάζει και το πόδι μου πονάει. Καταρρέω. Έφυγε το κέφι μου (πρέπει να έχω πέσει σε κατάθλιψη εδώ και καιρό), δεν έχω καμία όρεξη για τίποτα. Θέλω να είμαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, σαν τον παράλυτο και να μην κουνιέμαι.
Γι αυτό λέω: Αφού εγώ αδυνατώ, πλέον, να δώσω τη λύση (δεν μπορώ να μαζέψω ούτε χρήματα για την μετακόμιση, αφού τα εισοδήματά της μειώνονται κάθε τόσο και δεν υπάρχει προοπτική να δουλέψει κάπου, αλλά ακόμη κι αν μπορούσα δεν ξέρω κατά πόσον θα την παρατούσα να λιώνει και θα έφευγα μακριά, για λόγους που, ήδη, έχουμε αναλύσει), ας δώσει τη λύση ο Θεός. Κι ας είναι δραστική. Ας με λυπηθεί. Κι ας λυπηθεί και το παιδάκι μου. Κι ας λυπηθεί και την ίδια. Όμως, άλλη μία τέτοια νύχτα, με την Κατερίνα να ταξιδεύει, με το τρένο, σε αλκοολικό κώμα κι εμένα στη Θεσσαλονίκη να ελπίζω ότι, το πρωί, θα είναι ακόμη ζωντανή, δεν την αντέχω.
Θα ΄θελα να γίνω αναίσθητος. Να με παίρνει τηλέφωνο και να αδιαφορώ, όταν την ακούω βυθισμένη στο αλκοόλ. Ζηλεύω, ώρες - ώρες, το Νοέμβριο. Που έδωσε τέλος και δεν καταλαβαίνει Χριστό. Αντίθετα, στα παρακάλια, γίνεται σκληρότερος. Γιατί έχει επιθυμία να προχωρήσει μπροστά. Αλλά και τις δυνατότητες. Τις απλές, υλικές, δυνατότητες, στις οποίες σπάνια δίνουμε σημασία, αλλά είναι πολύ βασικές. Μπράβο, Νοέμβριε. Keep on walking. Μόνον η πέτρα που κυλάει, δε χορταριάζει. Άσε μας στους βάλτους μας.

15 σχόλια:

AVRA είπε...

αχ βρε διαστηματα....δεν ξερω τι να πω..!

An-Lu είπε...

Δυστυχώς κάποιος από τους δυό σας πρέπει να πάρει κάποια απόφαση ΚΑΙ να την τηρήσει...

Μαριλένα είπε...

τι να λεμε τώρα..
εσύ προσεχε, γιατι θυμασαι την περιπετεια που περασες, δεν πάει πολυ καιρός, έτσι;
προσεχε!

Кроткая είπε...

όχι, ο θεός δεν λυπάται γιατί δεν υπάρχει θεός.
εσύ υπάρχεις.

diastimata είπε...

@ AVRA

Μου φθάνει μόνο που βλέπω ότι ήρθες ως εδώ. Κι εσύ και τα άλλα παιδιά.


@ An-Lu

Γοργονίτσα μου, κάθε μέρα, κάθε πρωινό, ελπίζω το βράδυ που πέρασε να είναι το τελευταίο. Αυτό που μου δίνει δύναμη να περιμένω, εκτός από τις δικές σας επισκέψεις, είναι πως, εδώ και έναν χρόνο, τουλάχιστον όταν είμαστε μαζί, αποφεύγει να πίνει. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γινόταν παλιότερα...


@ Μαριλενα

Καλός... μαλάκας κι εγώ... Έχω να πάω για εξετάσεις έναν χρόνο. Άσε... Αλλά έχω άδεια για δυο βδομάδες και θα πάω τώρα.

@ Кроткая

Το κακό είναι, αγαπητή Βελγίς, ότι το τραγούδι λέει:
Υπάρχω
κι όσο υπάρχεις, θα υπάρχω

november είπε...

Βλαμμενούλι μου, εγώ έφυγα γιατί είμαι εγωίστρια. Ούτε τα μισά από τα δικά σου προβλήματα δεν είχα. Μάλιστα, όσοι το βλέπουν από εξώ, θα πουν, δεν είχα καν πρόβλημα. Μόνο που η καρδούλα μου είχε σταματησει να χτυπάει για 'κεινον, όμως η δική σου, συνεχίζει να χτυπά για την Κατερίνα, κι εκεί είναι η διαφορά μας. Φιλί.

doukas είπε...

Ρε φίλε... Γαμώ το στανιό μου. Δε σου αξίζει όλο αυτό.

Psipsinel είπε...

:(
sou stelo mia agkalitsa

maya είπε...

τάχουμε πει.
αλλά μιλούσα προχτές με μια φίλη
της οποίας η κολλητή κάνει το ίδιο στον εαυτό της.
η άποψη ενός ειδικού
που δουλεύει στην απεξάρτηση ήταν
ότι πρέπει νάσαι εντελώς σκληρός
με τέτοιους αρρώστους.
δεν βοηθάς με το να είσαι εκεί.
πρέπει να αδιαφορήσεις
έστω και για το καλό τους.
no two ways about it.

σε φιλώ πολύ
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Lenna είπε...

Διάβασα τυχαία το blog σου και κάποια πράγματα μου φάνηκαν τρομερά οικεία. Δε σε γνωρίζω και ούτε κατά διάνοια μπορώ να φανταστώ τι περνάς, αλλά η όλη κατάσταση μου φαίνεται παθολογική. Νομίζω ότι και οι δύο χρειάζεστε βοήθεια και άμεσα. Η φίλη σου από ειδικούς στην απεξάρτηση και εσύ από έναν καλό ψυχολόγο, που θα σε βοηθήσει να σπάσεις τον φαύλο κύκλο. Αυτό που ζείτε δεν είναι υγιές για κανέναν και η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι τόσο ψυχοφθόρα. Οι εξαρτημένοι βασίζονται στην καλοσύνη των άλλων, η φίλη σου είναι τυχερή μαζί και άτυχη που σε έχει, γιατί πάντα νιώθει πως θα έχει κάποιον που θα τη μαζεύει. Γίνε σκληρός. Είναι το καλύτερο και για κείνη και για σένα.
Καλή δύναμη.

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου φίλε...έχω μπεί πολλές φορές εδώ μέσα...και έχω διαβάσει για αυτά όοοοολα που τραβάς..ξέρω είναι πολύυυυυυ λεπτό το θέμα σου (μα απίστευτα λεπτό όμως)...αλλά κοίτα θα σου πώ κάτι..κάποτε στη ζωή μου..(και συγκεκριμένα στη δύσκολη και τρυφερή φάση της εφηβείας μου)....είχα κάνει σχέση με ένα άτομο που ήταν χρήστης ουσιών...εγώ αρχικά ΔΕΝ γνώριζα τίποτε γι αυτό.....αν και πολλοί που τον ήξεραν καλά μου έλεγαν να φύγω μακριά του επειδή θα με πλυγώσει φρικτά...(όπως κι έγινε αργότερα)*....και μέσα από πάαααααρα πολλές φρικτά επίπονες καταστάσεις που έζησα μαζί του για ένα χρόνο;;;...κάπου εκεί;;;..ναί όταν όμως εγώ αποφάσισα τελικά να ανοίξω επιτέλους τα μάτια μου διάπλατα και να δώ κατάματα τη σκληρή αλήθεια που ΔΕ πίστευα από τους άλλους ήταν αργά...και ήταν αργά φίλε επειδή τον είχα ερωτευτεί τρελλά...άγρια..και επειδή μου είχε κάνει ήδη τεράστιο κακό μέσα μου...που παραμένει ακόμη και σήμερα...και φυσικά ΔΕΝ φαντάζεσαι καν τι λούκι τράβηξα..τότε...δε φαντάζεσαι τη φρίκη να σε παίρνει ο άλλος τηλέφωνο μέσα στη μαστούρα και να σου λέει ότι μα****κία του κατέβει εκείνη την ώρα στο κεφάλι του που έχει γίνει σαν γιαούρτι από τη μαστούρα...ΔΕΝ φαντάζεσαι τη φρίκη ν ακούς αυτό το ασυνάρτητο παραλήρημά του..ΔΕΝ φαντάζεσαι τη φρίκη να αγαπάς τρελλά,να θέλεις σαν τρελλός να ξεφύγεις από αυτό κι εσύ και αυτός που αγαπάς...και να είναι όλα αυτά ένας απαίσιος εφιάλτης...ΔΕΝ όμως εφιάλτης...είναι η αλήθεια..ΔΕΝ φαντάζεσαι τον πόνο...και πολλά άλλα...και φίλε λυπάμαι που θα στο πώ...αλλά...η μόνη λύση σε όλο αυτό είναι ο οριστικός χωρισμός... και γώ αυτό έκανα...όσο κι αν με πονούσε...όσο κι αν υπέφερα..αναγκάστηκα να βγάλω οριστικά αυτό το άτομο από τη ζωή μου...κι όταν τελικά μου χε κάνει αφάνταστα μεγάλο κακό μέσα μου όλο αυτό....αλλιώς φίλε θα καταστραφείς κι εσύ...κι είναι άδικο...αυτές οι καταστάσεις είναι σαν τυφώνας που παρασέρνει τα πάντα...στο πέρασμά του..εσένα,αυτόν που αγαπάς,τη ζωή σου...και τα κάνει συντρίμμια....κι εγώ ΔΕΝ ήθελα να καταστραφώ κι εγώ...(όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό)...όσο κι αν τον αγαπούσα (και τον αγάπησα πολύυυυυυ,πάρα πολύυυυυυ)...ΔΕΝ είναι φίλε άδικο να χαραμίζεις έτσι τη ζωή σου;;;για σκέψου...μόνο αυτό...φιλάκια,Αθανασία.

kryos είπε...

Σε διαβάζω εδώ και καιρό φίλε μου ...ξέρω πως ότι να σου πω εγώ εσύ θα κάνεις αυτό που λέει η ψυχούλα σου...είσαι εξαρτημένος από την Κατερίνα ..είσαι εξαρτημένος από την ευαίσθητη φύση σου...και κάθε ευαίσθητος είναι στην ομάδα υψηλού κινδύνου σε τέτοια θέματα.

Η Κατερίνα είναι ένας δάσκαλος για σένα ...σου έμαθε τόσα για τον εαυτό σου... σε άλλαξε...μπορεί να έγινες και καλύτερος άνθρωπος εξαιτίας της...είναι όμως και επικίνδυνη για την υγεία σου...σωματική και ψυχική ...το τίμημα μπορεί να είναι μεγάλο.

Προσπάθησε να γνωρίσεις περισσότερο τον εαυτό σου και να βρεις τι είναι αυτό που πραγματικά δεν σε αφήνει να φύγεις...ίσως τελικά είναι ευκολότερο να το κάνεις απ ότι φαντάζεσαι...ίσως.

Εγώ θα σου πρότεινα να διαφυλάξεις την υγεία σου ...γίνε περισσότερο "παρατηρητής της κατάστασης ... προσπάθησε για αρχή να μην εμπλέκεσαι συναισθηματικά σε περιόδους κρίσης... βρες διεξόδους για όταν δυσκολεύουν τα πράγματα.

Και δώσε περισσότερο χρόνο στον άλλο υπέροχο δάσκαλο που σου στάλθηκε ... την αγαπημένη σου κορούλα...πιστεύω ότι θα βοηθήσει.

Αισθάνομαι πολύ μικρός για να δίνω συμβουλές..ίσως η δική μου ζωή να είναι περισσότερο μπερδεμένη από την δική σου ...όμως ήθελα καιρό να σου γράψω.

Σου εύχομαι τα καλύτερα ... την ψυχική γαλήνη που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι..και συγνώμη για την φλυαρία...χάρηκα που σε γνώρισα..
είσαι υπέροχος άνθρωπος !!!

maya είπε...

εμφανίσου πάλι!
μου υποσχέθηκες να μην εξαφανιστείς.
να φύγει αυτή η ανάρτηση απο πάνω-πάνω.
ε?

χχχχχχχχχχχχχχχ

vasvoe είπε...

ήρθα να σου αστράψω δυο χαστούκια αλλά ούτε με μπαζούκας δεν σε βλέπω να συνέρχεσαι ρε φίλε.

μα τί μπορεί να αγαπάς από αυτήν πλέον; τί σε κρατάει; δεν σε πιάνω.

Μάγισσα Κίρκη είπε...

Είναι λίγες μόνο ημέρες που διαβάζω το μπλογκ σου κι έχω καταφέρει να διαβάσω αρκετά κείμενα σου.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να μείνεις ή να φύγεις (μάλλον, ξέρω αλλά τί να σου πω κι εγώ τώρα).
Σίγουρα όμως ξέρω ότι εν τέλει δεν βλέπω μια κοπέλα εξαρτημένη από το ποτό αλλά έναν άντρα εξαρτημένο από μια κοπέλα.
Δηλαδή όπως ακριβώς αντιδράει εκείνη για το αλκοόλ αντιδράς κι εσύ για εκείνη.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι δεν το κάνεις από αγάπη αλλά από ανάγκη.
Δεν ξέρω τί έχει παιχτεί και τί βιώματα έχεις αλλά κάποιος που δεν αγαπάει τον εαυτό του, δεν είναι ούτως ή άλλως σε θέση να αγαπάει έναν άλλον.
Γνώμη μου είναι -αντί να πάει σε ειδικό εκείνη-να πας εσύ προκειμένου να καταλάβεις γιατί έχεις εξαρτηθεί τόσο πολύ και να το λύσεις. Μην περιμένεις ούτε από Τον Θεό και κυρίως ούτε από την Κατερίνα που τρέχει πίσω από το ανθρωπάκι με το μπαστούνι.
Εσύ που φαίνεται πως έχεις αναγνωρίσει το πρόβλημα, θα το λύσεις μόνο αν ψαχτείς μέσα σου.
Εντελώς φιλικά....