Τετάρτη, Μαρτίου 12, 2008

Τα λερωμένα, τα άπλυτα...

Μη νομίζετε ότι όλα πάνε καλά. Το αντίθετο. Αλλά ούτε κατά διαβόλου. Απλά κακά. Κακάσχημα.
Η Κατερίνα το πολεμάει ως το μεσημέρι. Από εκεί κι ύστερα, ενδίδει. Απλά, μετράει τις δόσεις. Δεν τις αφήνει να ξεφύγουν, να γίνουν πολλές, να την κάνουν λιώμα. Είναι, όμως, αρκετές, για να μεταπηδάει στον κόσμο του αλκοόλ.
Πριν μερικές ημέρες, χωρίσαμε. Έφυγε, επειδή, όπως είπε, ντρεπόταν, πλέον, τους γείτονες. Είχε προηγηθεί γερός καβγάς, αφού εγώ δεν καταφέρνω, πλέον, να συγκρατήσω τα νεύρα μου. Λέω χοντράδες -και κάνω, μερικές φορές. Είπα διάφορα, ουρλιάζοντας. Βρήκα και μια μπίρα (κουτάκι) και την πέταξα με δύναμη στο νιπτήρα, τα ΄κανα όλα χάλια. Έφυγε. Πήγε σε έναν μακρινό θείο της, να μείνει.
Τρεις μέρες κρατούν τα θαύματα. Την τέταρτη, αφού μου προκάλεσε 42 ενοχές και 35 καρδιακά, επέστρεψε. Έτσι όπως έφυγε.
Και σήμερα, μία από τα ίδια. Βρίσκεται σε άδεια. Κάθισε σπίτι, να σιδερώσει "να έχεις ρούχα όσο θα λείπω", όπως είπε. Και να κάνει δυο τρία φαγητά "να έχεις να τρως, γιατί θα πάω στη μάνα μου". Είπα διάφορες παπαριές, ότι δε χρειάζεται, ότι θα σιδερώσω εγώ (η αλήθεια, γέλασε πολύ), ότι θα μαγειρέψω αν χρειαστεί (ξαναγέλασε). Το βράδυ, που γύρισα, ήταν πυρ και μανία:
"Όταν έχεις εσύ άδεια, ασχολείσαι με τα Blog σου. Όταν έχω εγώ, μαγειρεύω και σιδερώνω".
Της ζήτησα να μην ξανακάνει δουλειές. Της είπα ότι θα τις κάνω μόνος μου. Γέλασε με κακία.
"Είσαι άχρηστος"...
Δεν είπα τίποτα. Κατάφερα να κρατηθώ. Το σπίτι μυρίζει μπίρα. Σιγχίζομαι ακόμη περισσότερο.
Ε, και; Δεν έγινε τίποτα. Κι αν μαλώσουμε, θα ξανάρθει. Σα να μην έχει συμβεί το παραμικρό. Θα χτυπήσει την πόρτα. Αν της ανοίξω, θα μπει. Αν δεν της ανοίξω, θα κοιμηθεί απ΄έξω. Αν δεν είμαι μέσα, θα έρθει στη δουλειά μου. Αν πάρω άδεια και εξαφανιστώ για πέντε-δέκα μέρες, θα πάει στους γονείς μου. Ή, θα περιμένει στο σπίτι. Κι αν φύγει εκείνη, σε πέντε, δέκα μέρες, θα επιστρέψει.
Έτσι περνάνε οι μέρες μας. Χωρίς ελπίδα.
Η περίπτωση να φύγω εγώ, έχει ναυαγήσει πλέον. Δεν έχει σημασία αν φύγω. Θα πρέπει και να εξαφανιστώ, να διαγράψω δουλειά, γονείς, φίλους, συγγενείς. Διαφορετικά, θα με περιμένει εκεί. Δίπλα τους. Έξω από τα σπίτια τους. Κουλουριασμένη, στο κεφαλόσκαλο. Όπως το πιστό σκυλί. Γλείφοντας τις πληγές του. Σιγοκλαίγοντας στο κρύο. Και κουνώντας την ουρά του, πέρα-δώθε, με το που βλέπει αυτόν που το ταΐζει.
Δε μου αρέσει αυτή η εικόνα. Δεν μπορώ, πλέον, να την αλλάξω. Θα περιμένω πότε θα βρει λίγη αξιοπρέπεια. Τότε, είμαι σίγουρος ότι θα φύγει μόνη της. Όταν βρει αξιοπρέπεια, αλλά και όταν καταλάβει ότι στο ποτό, τελικά, δεν υπάρχει γιατρειά.
Σας εξορκίζω! Μην το βλέπετε σαν κάτι απλό, κάτι που περνά από δίπλα σας, αλλά δεν σας ακουμπά. Κάτι που δεν είναι πρόβλημά σας, αλλά πρόβλημα άλλων. Το αλκοόλ θα σας χτυπήσει όταν δε θα το περιμένετε. Θα σας σκοτώσει σιγά-σιγά. Θα διαλύσει σχέσεις, σπίτια, τα πάντα.
Το αλκοόλ είναι το politicaly correct ναρκωτικό. Αυτό που δε σε κάνει ενοχλητικό ρεμάλι για τους πολλούς. Αλλά ευχάριστο ρεμάλι. Τον πρώτο καραγκιόζη της παρέας. Αργά ή γρήγορα, θα συμβεί. Ίσως να σας συμβεί μόνον μία φορά. Θα είστε τυχεροί, αν σταματήσετε εκεί. Θα είστε από τους άτυχους, αν αρχίσετε να το αποζητάτε, στο τέλος της μέρας, για να ηρεμήσετε. Θα είστε καταδικασμένος, αν δεν μπορείτε να ελέγξετε τις ποσότητες της απαραίτητης αλκοόλης.
Κρατηθείτε.

10 σχόλια:

maya είπε...

ξέρεις πόσες φορές ακούω
"το βράδυ πίνω λίγο κρασάκι να χαλαρώσω απ'την ημέρα μου..."
απο γυναίκες πολύ.

το βλέπω αυτό που λες.
με τρομάζει πολύ.
και τι μιλάω, εγώ που δεν μπορώ να κόψω το κάπνισμα...
αλλά .

καλημέρα διαστήματα μου
χχχχχχχχχχχχ

LIAKI είπε...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!!!Οταν η πόρτα του κάθε σπιτιού κλείνει......Κουράγιο και Υπομονή!!!!!!

Кроткая είπε...

μπορώ να διαφωνήσω;
για να φτάσει κανείς να γίνει αλκοολικός πρέπει να έχουν προηγηθεί άλλου τύπου καταστάσεις, άλλου τύπου ψυχολογικά προβλήματα, καταθλίψεις, αδιέξοδα. Δεν γίνεται ο καθένας μας αλκοολικός.
Συγγνώμη δλδ, αλλά προσωπικά αποκλείεται να φτάσω εκεί. Μπορεί να πεθάνω καπνίζοντας πχ, αλλά αυτό το αποκλείω να μου συμβεί. Όπως το αποκλείω και τουλάχιστον για ορισμένα κοντινά μου πρόσωπα.

Επίσης, μην περιμένεις να βρει αξιοπρέπεια. Βρες την εσύ. Γίνει σκληρός και μην ασχολείσαι που θα την βρίσκεις έξω από το σπίτι σου, πχ. Ή άλλαξε πόλη εν τέλει.

Ανώνυμος είπε...

Φιλαράκι σε νιώθω. Μπήκα στο λούκι αλκοόλ και ναρκωτικά αλλά ευτυχώς προσπέρασα. Δυστυχώς τα κατάφερα εξαιτίας του ανθρώπου που πέθανε χάρη στο συνδυασμό των παραπάνω.
Με συγκλόνησε ο θάνατος του και αποφάσισα ότι είναι πολύ νωρίς να τον συναντήσω εκεί ψιλά.

Κουράγιο και να ξέρεις ότι μέσα μας κρύβουμε δύναμη που δε μπορούμε να φανταστούμε.

Ανώνυμος είπε...

..κι όμως είναι πολύ εύκολο να γίνεις αλκοολικός και ιδιαίτερα αλκοολική μια που οι γυναίκες έχουμε λιγότερη αντοχή στο αλκοόλ...λοιπόν φίλε μου καιρός να απυθυνθείτε και οι δύο σε κάποιον ειδικό. υπάρχουν ψυχοθεραπευτές που ασχολούνται με εξαρτημένα άτομα και με τους οικείους τους....

Ανώνυμος είπε...

Η γιαγιά μου πάντα έπινε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με το μεσημεριανό της. Είναι τώρα 88 και μια χαρά. Όλα στην ζωή μας είναι καλά αρκεί να τα χρησιμοποιείς με μέτρο. Το πρόβλημα είναι πως οι εθιστικές ουσίες -το τσιγάρο, το αλκοόλ, η κόκα, κτλ.- συμβάλλουν στο να εξαρτηθείς από αυτές και σωματικά. Κάποιος που εξαρτάται ψυχολογικά από μια ουσία είναι δύσκολο να απεξαρτητοποιηθεί γιατί μπαίνουν οι δύο παράγοντες, ο ψυχολογικός και ο σωματικός. Για αυτό λυσσάμε να μην συνηθίζουν οι έφηβοι από νωρίς το κάπνισμα, το ποτό και άλλα βαρύτερα, έτσι ώστε να ελαχιστοποιείται η πιθανότητα να εξαρτηθούν σωματικά από μικροί. Είναι πολύ σοβαρό ζήτημα, έχεις δίκιο...

doukas είπε...

Να τολμήσω να κάνω τη δύσκολη ερώτηση? Θα τολμήσω και ας γίνω αντιπαθητικός.

Ρε φίλε, γιατί επιτρέπεις στον εαυτό σου να τραβάει κάτι τέτοιο? Τι χρωστάς? Μανούλα δε σε γέννησε κι εσένα?

Sophia Choleva είπε...

Ξεχνάς πετώντας μακριά
ξεθωριασμένες φάτσες
γριές νεράιδες κουρασμένα ξωτικά
ζευγάρια να σαλταίρνουν απ'τις ταράτσες.
Παράδεισοι με φώτα σβησμένα ιπτάμενοι μπάτσοι πάνω απ'την πόλη
μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα
μα δεν αντέχεις το κρυφό σου ζόρι.
Φωτογραφίες χορεύουν στο κενό
τις κυνηγάς και χάνεσαι στη νύχτα μυστήριες ώρες, το μπαρ αδειανό
με σκληρά ροκ εν ρολ στριφογυρνάς στην πίστα.
Μια κόλαση με πρόσωπα βαμμένα
άγγελοι χλωμοί στυγνοί μισθοφόροι
μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα μα δεν αντέχεις το κρυφό σου ζόρι
Τα διαβασά όλα, μέχρι σήμερα αγνοούσα την ύπαρξη αυτού του blog

maya είπε...

χμμμ...
12 μαρτίου λέει...
πού είσαι?
για να μην γράφεις εδώ...
ή καλύτερα
ή ακόμα χειρότερα.
δώσε σημεία αντοχής!

χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

diastimata είπε...

@ maya

ξέρεις πόσες φορές ακούω
"το βράδυ πίνω λίγο κρασάκι να χαλαρώσω απ'την ημέρα μου..."


ΔΥστυχώς, όλο και περισσότερο χρειαζόμαστε "κάτι" για να χαλαρώσουμε: αλκοόλ, χάπια, ναρκωτικά, τσιγάρα, τηλεόραση, φαγητό...

Την καλημέρα μου.

LIAKI

Οταν η πόρτα του κάθε σπιτιού κλείνει......

Μερικές κλείνουν με θόρυβο... Καλώς ήρθες...



Кроткая

για να φτάσει κανείς να γίνει αλκοολικός πρέπει να έχουν προηγηθεί άλλου τύπου καταστάσεις, άλλου τύπου ψυχολογικά προβλήματα, καταθλίψεις, αδιέξοδα. Δεν γίνεται ο καθένας μας αλκοολικός.

Φυσικά. Μόνον που δεν ξέρεις πότε θα μπεις στο αδιέξοδο. Κι ύστερα, ένα βήμα είναι μόνον...

Γίνει σκληρός και μην ασχολείσαι που θα την βρίσκεις έξω από το σπίτι σου, πχ. Ή άλλαξε πόλη εν τέλει.

Τελικά, δεν μπορώ. Έτσι απλά.


@ magia

Κουράγιο και να ξέρεις ότι μέσα μας κρύβουμε δύναμη που δε μπορούμε να φανταστούμε.

Το διαπιστώνω κάθε μέρα!

Λυπήθηκα για τον φίλο. Να είσαι καλά, να τον θυμάσαι. Χάρηκα, όμως, για ΄σένα.

@ Ανώνυμος

λοιπόν φίλε μου καιρός να απυθυνθείτε και οι δύο σε κάποιον ειδικό.

Εδώ είναι που λένε: Έχεις χάσει επεισόδια!

;-)

@ Ανώνυμος

Η γιαγιά μου πάντα έπινε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με το μεσημεριανό της. Είναι τώρα 88 και μια χαρά.

Δυστυχώς, άλλα τα χρόνια της γιαγιάς μας κι άλλα τα δικά μας. Κι ο παππούς μου έβαζε ένα νεροπότηρο τσίπουρο στο τραπέζι, κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν τον θυμάμαι μεθυσμένο. Λες και το αλκοόλ του '50 και του 60 ήταν... άλλο αλκοόλ.

@ doukas

Ρε φίλε, γιατί επιτρέπεις στον εαυτό σου να τραβάει κάτι τέτοιο? Τι χρωστάς? Μανούλα δε σε γέννησε κι εσένα?

Από τότε που γεννήθηκε αυτό το blog ψάχνω απάντηση σ αυτήν την ερώτηση.

@ sophie_jamaica

Τα διαβασά όλα, μέχρι σήμερα αγνοούσα την ύπαρξη αυτού του blog

Ροκ καταστάσεις γλυκειά μου Σοφία...
Tities and beer, Που τραγουδάει κι ο αγαπητός Frank Zappa...

@ maya

για να μην γράφεις εδώ...
ή καλύτερα
ή ακόμα χειρότερα.
δώσε σημεία αντοχής!


Αμέσως...!