Στο πλοίο

Σάββατο 4 Αυγούστου 2007

Έτρεμαν τα πόδια μου. Η παρέα μας κάθισε στην καφετερία του πλοίου, δίπλα στο μπαρ. Εκατοντάδες πέρασαν από εκεί για να αγοράσουν ένα κουτάκι Άμστελ. Κι εκείνη, ακριβώς απέναντί τους…

Φλας μπακ: Στο πλοίο η Μαρία μόλις έχει συνέλθει από την κατανάλωση οινοπνεύματος κατά τις προετοιμασίες του ταξιδιού. Εκεί, άρχιζε ο δεύτερος γύρος: Καθόμασταν δίπλα – δίπλα και σε κάποια στιγμή άκουγα τη μοιραία ατάκα:

«Θέλω να πάω, για λίγο, μόνη μου, στο κατάστρωμα, να σκεφτώ»…

«Να μην έλθω κι εγώ μαζί, να μιλήσουμε, να…»

«Σεβάσου την επιθυμία μου για λίγο χώρο»!

Αλίμονο… Το γνώριζα καλά. Περνούσε πρώτα από το μπαρ, έπαιρνε μια μπίρα και κρυβόταν πίσω από τα σωσίβια, στο κατάστρωμα. Μετά έπαιρνε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, πέμπτη, έκτη… Όσες προλάβαινε, έως ότου, απηυδισμένος άρχιζα την αναζήτηση και την εντόπιζα –συνήθως δίπλα σε έναν άγνωστο να συζητούν, ο ένας προσπαθώντας να την πηδήξει στα γρήγορα στις τουαλέτες κι η άλλη νομίζοντας ότι βρήκε έναν φίλο για όλη της τη ζωή.

Τέλος του φλας μπακ. Επάνοδος.

Επί τρεις ώρες έκανε τις βόλτες της, μόνη, στο κατάστρωμα, κάθισε μαζί μας κι έβλεπε να παίζουμε χαρτιά, έφαγε πατατάκια, ήπιε ένα άις τι, μίλησε με τους υπόλοιπους της παρέας. Κι εγώ, την άφηνα να κινείται όπως ήθελε, σίγουρος, από ένα σημείο και μετά, ότι κρατιόταν μακριά από το αλκοόλ. Είχα πέντε χρόνια να απολαύσω ταξίδι…