Δεν έχω ζήσει πιο δύσκολη νύχτα. Απόψε, αφού έπαιξε με την καρδιά μου και το μυαλό μου, έπαιξε και με τη συνείδησή μου.
Ήταν, όπως κάθε βράδυ, τύφλα(Είχα σταματήσει να γράφω, εδώ και καιρό, γιατί δεν έβρισκα παρηγοριά ούτε στο γράψιμο, πλέον). Απόψε, αφού προηγήθηκαν όλα τα υπόλοιπα ("έμαθα για ένα κορίτσι που γνώριζα, που πέθανε από καρκίνο και στεναχωρέθηκα", "τι έχεις, τι σου χω κάνει, δεν έχω κάνει τίποτα", "άσε με να φύγω, σε βαρέθηκα", αποφάσισα να την αφήσω να φύγει. Της ζήτησα τα κλειδιά του σπιτιού και, με φωνές και ουρλιαχτά, της είπα να μ΄ αφήσει ήσυχο.
Δεν κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Έμεινε εκεί, προφανώς καταλαβαίνοντας, μέσα στο μεθύσι της, ότι δε θα ΄βρισκε καλύτερα.
Όταν φθάσαμε στο σπίτι όμως, αντίθετα με ό,τι έκανε εννιά χρόνια τώρα, άφησε τα κλειδιά έξω από την πόρτα κι έφυγε.
Την πήρα στο τηλέφωνο και τη ρώτησα για τα γατιά της. "Πέτα τα", είπε, για δυο γατιά που τα ανάθρεψε από νεογέννητα και είναι, πλέον, 13 και 14 ετών. Κάτι έσπασε μέσα μου. Αν αδιαφορούσε, πλέον, για αυτές τις ψυχούλες, ήταν φανερό ότι δεν έδινε δεκάρα για ΄μένα. Κι ύστερα έφυγε.
Ανακουφίστηκα. Είπα ότι, ίσως, είχε τελειώσει ένα μαρτύριο εννέα χρόνων. Όμως ήταν τότε που είχε αποφασίσει να παίξει το τελευταίο χαρτί: Να χτυπήσει την ανθρωπιά και τη συνείδησή μου.
Με πήρε τηλέφωνο.
"Με άφησες από έξω", μου είπε.
"Ήταν επιλογή σου", της είπα.
"Μου πήρες τα κλειδιά"...
"Τα κλειδιά τα άφησες κι έφυγες".
"Τι κάνουν τα γατιά μου";
"Εδώ είναι".
"Με άφησες απέξω"...
"Γιατί δε χτύπησες να σ' ανοίξω";
"Χτύπησα το Α2".
"Δεν υπάρχει τέτοιο διαμέρισμα στην πολυκατοικία. Δε χτύπησες πουθενά".
...
"Θες κάτι";
"Να με κάψετε..."
Ανατρίχιασα. Καταλάβαινα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει κακό στον εαυτό της, αλλά η απειλή της ήταν αρκετή για να με κάνει να γεμίσω τύψεις. Κι αν, πάνω στο μεθύσι της, πάθαινε κάτι;
Εκεί πόνταρε. Της είπα ότι, σε 5 λεπτά, θα άνοιγα την πόρτα της εισόδου. "Είμαι μακριά", μου είπε. Λίγο αργότερα ήταν εκεί...
Δυστυχώς, πλέον δεν πατάει μόνον στην αγάπη μου, ή στην ανθρωπιά μου. Πατάει, βάναυσα και πάνω στη συνείδησή μου. Και το ξέρει ότι αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει πάνω μου.
Σκατά. You can't teach new tricks to an old dog. And I'm a very old dog. I'm allways 46... We leave together for nine years. The nine all years...
Τελικά, εγώ θα πεθάνω πρώτος. Εξάλλου, είμαι μεγαλύτερος.
Ήταν, όπως κάθε βράδυ, τύφλα(Είχα σταματήσει να γράφω, εδώ και καιρό, γιατί δεν έβρισκα παρηγοριά ούτε στο γράψιμο, πλέον). Απόψε, αφού προηγήθηκαν όλα τα υπόλοιπα ("έμαθα για ένα κορίτσι που γνώριζα, που πέθανε από καρκίνο και στεναχωρέθηκα", "τι έχεις, τι σου χω κάνει, δεν έχω κάνει τίποτα", "άσε με να φύγω, σε βαρέθηκα", αποφάσισα να την αφήσω να φύγει. Της ζήτησα τα κλειδιά του σπιτιού και, με φωνές και ουρλιαχτά, της είπα να μ΄ αφήσει ήσυχο.
Δεν κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Έμεινε εκεί, προφανώς καταλαβαίνοντας, μέσα στο μεθύσι της, ότι δε θα ΄βρισκε καλύτερα.
Όταν φθάσαμε στο σπίτι όμως, αντίθετα με ό,τι έκανε εννιά χρόνια τώρα, άφησε τα κλειδιά έξω από την πόρτα κι έφυγε.
Την πήρα στο τηλέφωνο και τη ρώτησα για τα γατιά της. "Πέτα τα", είπε, για δυο γατιά που τα ανάθρεψε από νεογέννητα και είναι, πλέον, 13 και 14 ετών. Κάτι έσπασε μέσα μου. Αν αδιαφορούσε, πλέον, για αυτές τις ψυχούλες, ήταν φανερό ότι δεν έδινε δεκάρα για ΄μένα. Κι ύστερα έφυγε.
Ανακουφίστηκα. Είπα ότι, ίσως, είχε τελειώσει ένα μαρτύριο εννέα χρόνων. Όμως ήταν τότε που είχε αποφασίσει να παίξει το τελευταίο χαρτί: Να χτυπήσει την ανθρωπιά και τη συνείδησή μου.
Με πήρε τηλέφωνο.
"Με άφησες από έξω", μου είπε.
"Ήταν επιλογή σου", της είπα.
"Μου πήρες τα κλειδιά"...
"Τα κλειδιά τα άφησες κι έφυγες".
"Τι κάνουν τα γατιά μου";
"Εδώ είναι".
"Με άφησες απέξω"...
"Γιατί δε χτύπησες να σ' ανοίξω";
"Χτύπησα το Α2".
"Δεν υπάρχει τέτοιο διαμέρισμα στην πολυκατοικία. Δε χτύπησες πουθενά".
...
"Θες κάτι";
"Να με κάψετε..."
Ανατρίχιασα. Καταλάβαινα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει κακό στον εαυτό της, αλλά η απειλή της ήταν αρκετή για να με κάνει να γεμίσω τύψεις. Κι αν, πάνω στο μεθύσι της, πάθαινε κάτι;
Εκεί πόνταρε. Της είπα ότι, σε 5 λεπτά, θα άνοιγα την πόρτα της εισόδου. "Είμαι μακριά", μου είπε. Λίγο αργότερα ήταν εκεί...
Δυστυχώς, πλέον δεν πατάει μόνον στην αγάπη μου, ή στην ανθρωπιά μου. Πατάει, βάναυσα και πάνω στη συνείδησή μου. Και το ξέρει ότι αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει πάνω μου.
Σκατά. You can't teach new tricks to an old dog. And I'm a very old dog. I'm allways 46... We leave together for nine years. The nine all years...
Τελικά, εγώ θα πεθάνω πρώτος. Εξάλλου, είμαι μεγαλύτερος.
