Χάλια

H χειρότερη νύχτα μας.
Βρίζει, φωνάζει, ουρλιάζει, απειλεί. Εμένα, την πρώην γυναίκα μου, όποιον της έρθει. Έκανε ένα λάθος στη δουλειά, την περασμένη Πέμπτη. Δεν είμαι σε θέση να πω αν έφταιγε, ή αν ήταν κάτι που θα το έκανε ο οποιοσδήποτε. Δεν είμαι σε θέση να πω αν, την ώρα της δουλειάς, ήταν μεθυσμένη. Σίγουρα, όταν συναντηθήκαμε, μετά τη δουλειά, ήταν μεθυσμένη.
Σήμερα βρέθηκε υπόλογη. Όχι σε κάποιον διευθυντή, αλλά σε συναδέλφους. Η πρώην μου της κόλλησε άγρια. Αυτό ήταν. Έσπασε κι έγινε, πάλι, φέσι.
Είναι οργισμένη. Μαζί μου. Μου βάζει χέρι επειδή δεν τρώω κάτι, στη 1 και μισή μετά τα μεσάνυχτα. Είμαι 145 κιλά άνθρωπος, με ζάχαρο στο 197. Αν φάω τώρα, θα πεθάνω σε μερικά λεπτά. Δεν καταλαβαίνει τίποτα...
Μυρίζει, από χιλιόμετρα, αλκοόλ. Έχει πετάξει στο καλάθι των αχρήστων όλη την προσπάθεια του καλοκαιριού. Έχει να πάει στο γιατρό της από τον Αύγουστο. Νομίζω ότι δεν υπάρχει, πλέον, καμία ελπίδα.
Πάλι θα βρεθούν, κάποιοι, να μου πουν "φύγε". Ένα θα σας πω: Σε αυτήν την κατάσταση, σήμερα, ήρθε στη δουλειά μου. Μεσάνυχτα και κάτι. Επειδή είχα καταλάβει τι γινόταν, το είχα πάρει απόφαση να την αφήσω να επιστρέψει μόνη στο σπίτι, να πέσει να κοιμηθεί και να έρθω μετά, όταν θα την έχει πάρει ο ύπνος. Ούτε αυτό κατάφερα: Πήρε το δρόμο κι ήρθε από τη δουλειά. Πέρασε από τον σεκιουριτά στην είσοδο. Ήρθε επάνω ουρλιάζοντας -ευτυχώς είχαν φύγει όλοι- βρωμοκοπώντας αλκοόλ.
Δεν έχω διέξοδο. Δεν υπάρχει, για μένα, Ρίτα Χέιγουορθ.