tag:blogger.com,1999:blog-30942477.post6082425844614952586..comments2023-10-30T12:48:35.451+02:00Comments on Το ζόρι μου: ΠαρένθεσηUnknownnoreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-30942477.post-66763503561435539282008-09-16T19:33:00.000+03:002008-09-16T19:33:00.000+03:00Λίγα πράγματα έχω διαβάσει - βασικά το είχα δει το...Λίγα πράγματα έχω διαβάσει - βασικά το είχα δει το blog πριν κάποιο καιρό και μετά το ξέχασα, ίσως σκέφτηκα "άλλη μία ιστορία της διπλανής πόρτας... ό,τι και να πεις, ό,τι και να προτείνεις δεν το ζεις".<BR/><BR/>Τώρα το ξαναδιαβάζω. Μαζί με τα σχόλια.<BR/><BR/>Δεν ξέρω τί ακριβώς έχετε δοκιμάσει και γιατί ακριβώς απέτυχε. <BR/>Αλλά τέτοιες καταστάσεις θέλουν βοήθεια από ειδικούς, δε γίνεται να τις παλεύουν δύο άνθρωποι μόνοι τους για τόσο καιρό.<BR/>Θέλει όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι -όσοι νοιάζονται και μπορούν τέλοσπαντων- να βοηθήσουν, να στηρίξουν ψυχολογικά και οικονομικά - όσο γίνεται. <BR/>Θέλει να πάρετε και μερικές γενναίες αποφάσεις, δεν μπορεί κάποια στιγμή κοινής φυσικής/συναισθηματικής νηφαλιότητας θα βρεθεί - αρκετή για να γίνει συζήτηση.<BR/><BR/> Κρίμα είναι. Καλό κουράγιο και μακάρι να γίνουν όλα καλύτερα.Anonymousnoreply@blogger.com